-KİTAP OLDU - Seni Allah İçin Sevdim

5- İlk buluşma

-5. Bölüm Düzenlenmiştir-

Sabah gözlerimi açtığım da yaşadıklarımın bir rüya olmadığının farkına vardım. Dün yaşadıklarım..

Salih..

Dünden beri aklımdan çıkmıyordu. Eve döndüğümde direk yatağıma yatmış, uyuyana kadar onu düşünmüştüm. Düşünmemem gerektiğini biliyordum, bu zamana kadar hayatıma birisi arkadaş olarak dahi girmemişti. Bu hissettiğim şey ilkti ve biliyorum ki, gerçek aşka götüren fani bir sevgiliydi.

Bir daha gidebilecek miydim onlara ? Cesaretim var mıydı ? Ne zaman kendimi bir boşlukta hissetsem, henüz kimsenin keşfetmediği bir yere giderdim. Evimize biraz uzaklıkta,yeşillikler içinde kimsenin uğramadığı o kayalıkların üstüne oturur, şehri yukarıdan izlerken bulurdum kendimi.

***

Benden başka bilen var mıydı bilmiyorum, fakat ne zaman gelsem etrafta başka kimse olmuyordu. Şehri tepeden izlemek bir başkaydı, tüm şehir ayaklarının altında eşsiz güzelliği ile sana göz kırpıyordu. Burası kalbinle ve kendinle baş başa kaldığın yer..

Onu bir nebze olsun geride bırakmak için gelmiştim ben buraya, aklımdan çıkması için çabalıyordum. Hoş , zihnim onu düşünürken ekstra mutluydu. Hele kalbim..

Kayalıkların üzerine oturup dizlerimi yukarı kadar çektim. Kollarımla bacaklarımı sararken, çenemi de dizlerimin üzerine koyarak eşsiz güzelliği izlemeye başladım. Tabi içten içe yalvarışlarım peşimi bırakmıyordu.

Ah Rabbim ! Erva kulun seni çağırıyor, sana sesleniyor. Yüreğimi yangın yerine çeviren o kulun değil mi.. Bu gidiş nereye, bunun bir çıkış yolu yok mu ? Olmaz diyorum kendi kendime.. Kalbimle beynim çakışıyor. Kalbim yansa da, yıkılsa da koşacak ona hem de ardına bakmadan. Ya beynim ? Mantığım dur diyor. Yapma Erva, olmaz. Boşa hayaller kurma. Yok sana buradan bir çıkış yolu, yok fayda..

Yardım et bu yüreği yanan kuluna, yardım et Rabbim..

Bilmiyorum ne kadar süredir şu kayalıklar da oturduğumu.Gözlerimi karşıda ki dağlara dikmiş, derin düşünceler içindeyken arkamda ki çalılardan gelen sesle irkildim. Başımı çevirdiğim de karşımda o vardı. Salih..

Gözlerime inanamadım, yutkundum. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Yüzümde şaşkınlıkla beraber, hafif bir tebessüm vardı. Hızlıca ayağa kalkarak ona baktım.

''Sen ? '' dedim ellerimi önümde kenetlerken.

''Burayı ve seni nasıl bulduğumu soruyorsun öyle değil mi ? '' dedi. Öyle bir gülümsemişti ki, yanağında oluşan çukur aramızda ki mesafeden bile gözüküyordu.

''Evet. Niçin geldin ?''

Bakışlarını ara sıra benden kaçırıyordu. Omuzlarını dikleştirip, derin bir nefes aldıktan sonra dudaklarını araladı. ''Dün sen gittikten sonra gece bir rüya gördüm. Bana koşuyordun ama sen koştukça ben uzağa gidiyordum. Tam da bu yerdeydik, şuan bulunduğumuz yerde. Böyle rüyalar nadir görürüm. Uyandığım da aklıma takıldı, ya rüyam gerçekse diye düşünürken burada buldum kendimi. ''

Ne diyeceğimi bilemedim o an. Benim gördüğüm rüya ve onun ki.. Bu Allah'ın bir lütfuydu bize şüphesiz ki. O an hamd ettim içimden. Bizi rüyalarda da, gerçekte de buluşturan O'ydu.

''Sana koşuyordum evet. Ayaklarıma batan dikenlere, taşlara aldırmadan, cıyı hissetmeden..Işığa koşuyordum, o ışıktan gelen ses senin sesindi. Erva diye sesleniyordun bana. Kaç kez gördüm bu rüyayı inan bilmiyorum. Her uyandığım da bu rüyanın neye işaret ettiğini merak eder dururdum, belli ki rahmani bir rüyaydı. Meğer ben hep bu günü beklemişim. Sabırla ve merakla..''