Finnick Odair's kwartskwelling

Hoofdstuk 5

Ik schudde mijn hoofd, alsof ik daarmee de alles wat gezegd was ongedaan kon maken. Dit kon niet. Dit mocht niet. Ik had gewonnen, 10 jaar geleden. Ik was klaar toen. Ik had gedaan wat ik moest doen en ik was eruit geraakt. Ze konden me er niet nog een keer insteken. Ik beet op mijn lip om de tranen te verbijten en keek toen naar het scherm. Het Capitool was weg. Gelukkig maar, ik kon het gezicht van president Snow niet meer zien. Ik zuchtte heel diep in en dan weer uit. Ik keek naar Herlinde. Fie was de eerste die wat zei. 'Wat...Wat betekent dat, nonkel Finn', vroeg ze. Ik keek haar aan. Natuurlijk, ze wist niet wat er aan het gebeuren was. Ze heeft de Hongerspelen nog niet echt begrepen. Ik wou iets zeggen, maar wat moest ik zeggen. Nou, Fie, ik heb grote kans om weer in een spel te mogen meedoen waarbij het doel is om zoveel mogelijk mensen te vermoorden. Ik besloot niks te zeggen, stond op en stapte weg. Ik voelde de blikken van iedereen in de kamer in mijn rug prikken, inclusief de verbaasde blik van Fie. Toen ik buitenstond, wist ik niet wat te doen. Het liefst van al wou ik weglopen, ver weg. Maar ik wist ook dat ze me rap zouden pakken en ik kon dat Annie niet aandoen. Annie. Ik voelde me egoïstisch dat ik nog niet eens aan haar had gedacht. Ze zou ook kans hebben om mee te doen. Ze was al zo getraumatiseerd, dat konden ze haar toch niet aandoen? Maar dat konden ze ook niet Mags aandoen. Ze was oud. Ik keek naar haar huis en zag haar uit haar raam kijken. Ze glimlachte naar mij en stak haar hand op. Het leek zo raar in deze situatie, maar ik stak ook mijn hand op. Ik besloot echter niet naar haar huis te gaan. Ik had zo'n gevoel dat Annie mij meer nodig had. Aan haar deur hoorde ik het al: haar gesnik. 'Annie,' fluisterde ik, alsof ze me zou kunnen horen. Ik pakte de sleutel die ze mee eens gegeven had en deed de deur open. Ik stapte traag de gang in en probeerde te raden vanwaar haar gesnik kwam. Eigenlijk was het tijdverlies, want ik wist het al. In de woonkamer, want ze heeft net naar TV gekeken. Ik deed deur open. Ik zag haar helemaal gehurkt in een hoekje zitten. Er lagen scherven op de grond en de TV stond nog steeds aan. 'Annie', zei ik nog eens. Op dat moment begon ze van zicht gesnik plots over te gaan naar histerisch gegil. 'Annie', zei ik luider en liep naar haar toe. Ik pakte haar vast. Ze probeerde zich van me af te slaan, en om een of andere reden dat meer pijn dan de bekendmaking dat ik misschien weer in de spelen zou moeten meedoen. Ik besefte dat het ook meer pijn zou doen om haar te laten gaan dan zelf te gaan. Ik probeerde haar stevig vast houden. Alhoewel ze eerst steeds om haar heen sloeg, besefte ze weer wie ik was en klampte ze haar aan mij vast. Ze huilde op mijn schouder en zonder dat ik het merkte begon er ook een traan over mijn wang te vallen. Ik besefte dat er een zeer grote kans was dat minstens één van ons twee zou sterven dit jaar. Bij die gedacht hield ik haar nog harder vast. 'Laat me nooit meer los, Finnick', fluisterde ze. Ik zei daar niks op. Ik wou dat ik dat haar kon beloven, maar ik wist dat ik dan zou liegen. Misschien gingen we wel samen de spelen in. Er kwam een brok in mijn keel bij de gedachte dat ik haar zou moeten vermoorden. Dat zou ik niet kunnen. Dan liever zelf doodgaan. Het leek eeuwen te duren, maar uiteindelijk leek het bijna niks toen we elkaar loslieten. Ik keek voor het eerst naar Annie haar gezicht. Haar ogen waren rood en er waren nog steeds tranen, alhoewel ze zich nu probeerde te inhouden. Ik wou haar zeggen dat alles goed ging komen, dat er niks aan de hand is. Maar ik wist dat dat niet waar was. Wij, de 4 winnaars van district 4, kwamen goed overeen. Het gevoel dat we minstens één van die 4 zouden verliezen was bijna ondraaglijk. Ik had zin om te roepen, te schreeuwen, te wenen door de wreedheid van het Capitool. Maar ik hield me in. Ze waren het niet waard. En dat was de beslissing die ik toen maakte: wat er ook zal gebeuren, ik zal hun laten zien wat ik waard ben.