Finnick Odair's kwartskwelling

Hoofdstuk 13

Ik had verwacht me te voelen als de vorige keer dat ik opstond de dag dat mijn spelen zouden beginnen: bang en verward. Zo zou het ook moeten zijn. Maar ik voelde iets anders: enthousiasme en een tikkeltje triomf. Eerst kon ik niet precies thuisbrengen waarom ik me zo voelde totdat de herinnering weer in mij te boven kwam. Het welde een glimlach bij me op. Gisterenavond achter mijn liefdesbrief, de uitval van Johanna tegenover het Capitool  en alle andere tributen kwam Peeta Mellark vertellen dat Katniss zwanger was. Het was een grote leugen, dat wist ik ook wel. Plutarch Heavensbee had al laten doorschijnen dat ze ervoor zouden zorgen het Capitool te laten protesteren. Ze begonnen al een beetje toen ik opkwam, maar het grote protest kwam pas achter district 12. Ze waren woedend, zo woedend dat er werd besloten de uitzending te stoppen. Net nadat ik de handen van Wiress en Mags had vastgenomen en omhooggehouden net als alle andere tributen. Ik had de verbouwereerde blik gezien van Caesar toen hij het publiek probeerde tot kalmte te manen en het was lang geleden dat ik me nog zo tevreden had gevoeld. Ik was nog steeds bezig te glimlachen toen ik mezelf eieren opschepte. Het was een groot contrast met de rest van de zaal waarbij niemand iets kon binnenkrijgen van de stress, maar op een rare manier voelde ik me op dat moment perfect. Ik ging bij de rest gaan zitten en mijn nonchalante manier waarop ik plaatsnam leek Annie bijna te doen wenen. Voordat ik iets tegen haar kon zeggen, kwam Johanna bij ons zitten. 'Heb je het al gehoord?' Vroeg ze aan mij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik schudde mijn hoofd. 'Er is kans dat er geen Spelen gaan zijn dit jaar.' Ze lachte en ik merkte dat zij ook eten was gaan halen. Op sommige vlakken leken we wel op elkaar. 'Het Capitool is super kwaad. Ze kunnen het toch niet laten doorgaan?' Vroeg Annie. Ik hoorde de hoop in haar stem. Johanna snoof. 'Snow vindt wel een manier', zei ze waardoor ze de hoopvolle lichtjes in Annie haar ogen even snel liet doven als ze aangewakkerd waren. 'Het is simpel: Katniss moet dood. En daardoor deze kwartskwelling. Daardoor moeten wij ons weer opofferen.' Ik pakte Annie haar hand om haar gerust te stellen. 'Maar dit jaar gaat het anders gaan', sprak ik haar toe. 'Dit jaar gaat er niet maar één overlever zijn. Ik zal er proberen uit te gaan en ik zal Mags, Johanna en zoveel mogelijk andere proberen mee te nemen.' Annie keek me ongelovig aan. 'Ik beloof het', bevestigde ik en ik forceerde een glimlach. Annie legde haar handen op de mijne en even leek ik bijna te vergeten hoe gevaarlijk het was dat te doen in een eetzaal van het Capitool. 

Toen ik Yuro de zaal binnen zag stappen, kon ik het al van zijn gezicht aflezen: de kwartskwelling ging gewoon door. Ook al had ik me er op voorbereid, kon ik toch een steek van teleurstelling voelen. De triomf die ik daarnet had gevoeld, was nu helemaal weg. Ik kon mijn gezicht niet omdraaien om naar het gezicht van Annie te kijken, maar aan de andere kant wou ik niks anders. Voor de laatste uren dat ik nog bij haar kon zijn. 

Ik had een soort van zwemmerspak aan. 'Dat betekent dat er waarschijnlijk veel water zal zijn, dus dat is goed nieuws', zei Annie terwijl ze probeerde te glimlachen. Ik knikte. Ze leek niet te weten wat ze moest zeggen, twijfelde, maar kwam dan toch maar naar me toe. Ze had gevraagd aan de stylisten of zij met mij mee mocht zodat ze toch afscheid kon nemen. In het geheim hadden ze dat toegelaten. 'Finnick, wat er ook gebeurt, ik wil dat je weet', ze haalde even diep adem. 'Ik wil dat je weet dat ik van je hou.' Ik wou zoveel dingen zeggen. Dat ik ook van haar hou, dat ik het zo graag anders gehad had. Ik kon echter geen woord uitbrengen. 'Dat weet ik', was uiteindelijk het enigste wat ik kon zeggen. Ik had stress en was doodsverliefd op wie ik,- zelfs als ik dit haal-, nooit verliefd zou mogen zijn. Ik pakte haar hoofd vast en zei: 'ik haal het wel'. Ik had het al duizenden keren gezegd, maar elke keer dat ik het herhaalde, leek het nog ongeloofwaardiger dan de vorige keer dat ik het zei. Nu knikte Annie. Ik kuste haar. En dat deden we totdat het Capitool de tributen opriep. Ik zag de tranen uit Annie haar ogen stromen en wou haar troosten, maar besefte dat soms verdriet gewoon verdriet moest blijven. Hierbij kon niemand getroost worden. Ik ging in de buis staan, hief mijn hand even naar haar op. We glimlachten geforceerd naar elkaar en hoopten dat we elkaar nog levend zouden weerzien. Toen er nog 15 seconden overbleven, ging ik omhoog. Ik rook de zeelucht al en mijn hart maakte, -ondanks de omstandigheden-, een sprongetje. Ik sloot mijn ogen om hem in te snuiven en deed ze toen open. Ik werd weer alert toen ik de wapens al van ver zag glinsteren in het zonlicht. Ik keek rondom mij, probeerde Mags te vinden. De stem telde steeds verder. 5, 4, 3, 2, 1,... Dames en heren, laat de 3de kwartskwelling beginnen.'