Finnick Odair's kwartskwelling

Hoofdstuk 12

Ik zocht me een weg door de verschillende tributen tot ik naast Mags stond. Ik kon haar grijze haar al van ver zien. We stonden bijna helemaal vooraan in de rij. Ik wist niet echt wat te zeggen. 'Nerveus?' Vroeg ik. Ze glimlachte en schudde haar hoofd. Ik vroeg me af of ze het eigenlijk nog de moeite waard vond. Om te vechten voor haar leven. Ze was de oudste van alle tributen en ze had een goed hart: ze vond waarschijnlijk dat de jongere het moesten overleven die nog iets van hun leven konden maken. Maar zo dacht ik er niet over. We konden een manier vinden om dit samen te overleven en zo zou het ook gaan. Ik zou haar hieruit krijgen. Ik maakte de belofte in mijn hoofd en gebood mezelf me eraan te houden, hoe moeilijk het ook zou worden. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik zelf eerst de stem niet hoorde die ons zei dat de show zou beginnen. Ik had het pas door toen Cashmere vertrok. Ze stond zoals gewoonlijk verblindend mooi op het podium aast haar tweelingbroer Gloss. Hoe ze eruit zagen als het mooie, sentimentele meisje en de vriendelijke, knappe jongen en hoe ze straks zouden veranderen in wreedaardige monsters in de arena. Diep vanbinnen wist iedereen het: we hadden allemaal hun spelen gezien. Ik vroeg me af hoe ze het konden. Vrijwillig voor een 2de keer meedoen terwijl je eigen bloedbroeder tegenstander is. Als ze als enige overblijven, zouden ze elkaar vermoorden? Zouden ze zelf zo ver kunnen gaan?

'De volgende in rij is onze hartenveroveraar van district 4: Finnick Odair!' Ik hoorde mijn naam door de micro's schallen en zuchtte nog even diep voordat de muren voor mij opengingen en ik het podium opstapte. Caesar stond mij al onverstoord lachend op te wachten. Het was ondertussen al een automatisme me van me geworden om ook mijn mondhoeken naar boven te trekken en mijn tanden bloot te lachen. Het was ondertussen ook een gewoonte geworden van het publiek om te schreeuwen wanneer ik dat deed. Ik ging naast Caesar staan en liet hem wachten tot het publiek wat kalmeerde. Toen de geluiden wat leken te verminderen, begon hij te praten. 'Finnick, ik heb verstaan dat jij een soort van bericht hebt voor iemand, iemand', hij deed even alsof hij aan het denken was ,'speciaal.' Ik glimlachte en kon het niet laten Annie voor mij te zien staan. Ik keek in het publiek, maar vond haar niet tussen al mijn hysterische aanbidsters. Caesar leek mijn stille reactie als toestemming te verstaan en liet zelf een kleine lach tonen. 'Kan je het voor ons vertellen?' Ik schraapte mijn keel en deed mijn best zo neutraal mogelijk te klinken. 'Mijn liefde, je hebt mijn hart. Voor de gehele eeuwigheid,' ik slikte en liet even een stilte vallen. Het publiek begon weer te juichen. Ik probeerde de tranen uit mijn ogen te houden. Niet aan Annie denken en vooral niet tonen dat je aan haar denkt, sprak ik mezelf toe. 'En als ik doodga in de arena, mijn laatste gedacht zal aan jouwen lippen zijn.' Toen ik in het publiek keek, meende ik ook jonge vrouwen met een zakdoek in hun handen staan. Ik was tevreden. Ik had niet gelogen: alles wat ik had gezegd, had ik gemeend. Alleen aan andere mensen dan zij in ogen hadden. En ik had het Capitool niet op de tenen getrapt. En misschien had ik ook een voor een soort van opstandigheid gezorgd nu ze zouden beseffen dat hun minnaar weer moest gaan vechten voor zijn leven. Caesar glimlachte weer naar mij, alleen meende ik even een soort van somberheid in zijn ogen weerkaatst te zien. Ik ging het podium af, terwijl hij de volgende tribuut al opriep.