Finnick Odair's kwartskwelling

Hoofdstuk 3

Ik stapte samen met Annie de winnaarswijk weer binnen toen we Herlinde tegenkwamen. 'Daar zijn jullie', zei ze. Ze klonk nerveus. 'Is er wat?' Vroeg ik. 'Natuurlijk is er wat', snauwde ze direct. 'Kijk je dan echt nooit naar het nieuws? De districten zijn aan het tegenwerken.' Ik haalde mijn schouders op. 'Dat werd tijd', mompelde ik. Herlinde schudde haar hoofd uit frustratie. 'Misschien is het voor jou anders, Finnick. Maar ik heb 2 kinderen om op te voeden en ik wil dat liever niet in oorlog doen. Of erger. Dat ik ze... Ze...', ze snakte even naar adem,' ze verlies.' 'Je moet niet te hard van stapel lopen, Herlinde. Dat zal wel niet gebeuren', suste Annie haar. 'Ja, je kunt ze alleen maar in de spelen nog verliezen', merkte ik op. Herlinde keek me kwaad aan en ook Annie leek boos te zijn door mijn opmerking. 'Jij denkt toch ook nooit aan anderen!' Schreeuwde Herlinde me toe en ze liep boos weg. Ik en Annie bleven alleen achterstaan, maar zeiden niks. 'Dat heb je niet mogen zeggen', zei Annie uiteindelijk. Ik zuchtte. 'Dat weet ik.' 
Annie zwaaide nog even voordat ze haar huis binnenstapte. Ik staarde haar nog even na totdat het licht in haar huis aansprong. Ik deed de deur van mijn eigen huis open en stapte naar binnen. Ik wou net eten klaarmaken toen er geklopt werd. Door het raam zag ik het gerimpelde gezicht van Mags die naar me glimlachte. Ik deed open. 'Dag Mags', zei ik. Ze knikte me toe wat me er aan herinnerde dat ze niet meer kon spreken. En dan moest ik ook weer terugdenken aan de reden daarvoor. Het was tijdens Annie haar hongerspelen, toen haar districtpartner onthoofd werd. Het was één van de gruwelijkste doden die ik ooit in de spelen heb gezien, zo gruwelijk dat Mags en Annie er nooit boven zijn gekomen. Ze was gaan slapen, was opgestaan en kon niks meer zeggen. Alhoewel ze nog altijd hier was, miste ik haar warme, lieve stem nog steeds. Annie heeft er fysiek niets aan overgehouden, maar het is een trauma die zeer veel invloed op haar heeft. Mags ging aan mijn tafel zitten en ik ging tegenover haar zitten. 'Wat is er ?' Vroeg ik na een lange stilte. Mags pakte uit haar tas een papiertje en begon er op te schrijven. Toen gaf ze hem aan mij en ik las 'spanning districten, misschien nieuwe rebellie'. Ik schudde mijn hoofd. 'Mags, dat...dat kan niet', protesteerde ik. Maar zodra ik het al gezegd had, dacht ik weer aan mijn zus gisteren. Hoe ze me had aangekeken. Boos, maar nog het meeste van al bang. Ik dacht dat ze overdreef, maar nu besefte ik dat ze wel eens gelijk kon hebben. Ik vroeg me af of ik het erg zou vinden: een rebellie. Zou het niet geweldig zijn om te kunnen leven zonder de vrees dat er kinderen van je naaste familie naar het Capitool worden gestuurd om elkaar uit te moorden? Zou dat mogelijk zijn? Ik keek naar Mags en zag in haar ogen dat ze ook twijfelde. Ofwel komt er een oorlog met de kans dat er geen opofferingen meer zouden moeten zijn, maar vele levens die waarschijnlijk zullen omkomen. Ofwel geen oorlog, maar nog altijd 23 kinderen per jaar die zullen moeten sterven. Ik merkte dat Mags het papiertje weer naar zich toe had getrokken en er weer op had geschreven. 'Doe gewoon en je ziet wel wat er gebeurt' stond er op. Toen ik weer opkeek, had ze haar stoel al naar achteren geschoven en stond ze weer recht. Ze glimlachte nog eens naar mij en stapte mijn huis uit. Normaal zwaaide ik haar nog even uit, maar nu vergat ik het door mijn gedachten die allemaal door elkaar stroomden. Ik wou geen oorlog. Maar ik zou zo opgelucht zijn dat er geen spelen meer zouden zijn. Dat Fie en Thorik geen kans meer zouden hebben om jong te sterven. En mijn eigen kinderen. En dan zou ik kunnen trouwen met Annie. Het Capitool zou geen invloed meer op me kunnen hebben. Zou dat niet geweldig zijn? Ik woog ze allebei af, maar ik kon niet kiezen. Ik legde mijn hoofd op de tafel. Ik wou gewoon vrede. Ik weet dat het stom klinkt, maar is dat echt zo onmogelijk? Zou het Capitool echt niet door hebben dat ze ons al genoeg gestraft hadden? Vonden ze het echt zo leuk om ons elkaar te zien uitmoorden? Ik kwam weer overeind. Ik moest me gewoon even focussen op het nu. Ik moest morgen sorry zeggen tegen Herlinde en wat meer naar de radio luisteren. Ik ging naar boven, kroop in mijn bed en hoopte dat ik geen nachtmerries zou hebben van de spelen vannacht. Want die heb ik nog steeds.