KARMAŞIK

IV. Bölüm

Gözlerim etrafta küçük kızı aradı. Onu göremeyince tüm gerçekler büyük bir acıyla kalbime akın etti.

Ortalıkta küçük kız falan yoktu. Çünkü o kız bendim.

• • •

Göğsümün biraz üstünde hissettiğim soğuk metal ile irkildim. Göz kapaklarımı açmak için kendimi zorladım ama olmuyordu. Benden bağımsız hareket ediyorlardı.

Soğuk metal vücudumda gezindikçe muayene edildiğimi anladım. Çabaladım, zorladım gözlerimi  açmak için. Beni bu hale sokan neydi? Hatırlamaya çalıştım. Ulaş ile alışveriş merkezine gidişimiz geldi gözümün önüne. Beraber gezmiştik tüm mağazaları. Yemek katına yürüyorduk en son. Vitrine bakıyordum.

Vitrinin önünde yaşananlar yavaş yavaş beynime süzüldükçe canım acıyordu.

O sevgi doldu içime. Sıcacık bakan yemyeşil gözler. Kendimi tamamen güvende hissettim. Kimse bana zarar veremezdi o yeşil gözlerin yanında.

Babamı hatırlamıştım ben. Baba sevgisini, güvenini, varlığını hissetmiştim. Kalbim kasılırken hatırladığım anının detayları süzüldü beynime.

Henüz bacak kadar boyum vardı o zamanlar. En fazla 6 yaşındaydım. Havalar tam olarak ısınmadığından babam alışveriş merkezine gitmemizi önermişti. Kabul etmiştim hemen.

Tüm günümüzü gezerek harcamıştık babamla. İstediğim her mağazaya giriyor, istediğim kadar kalmama izin veriyordu.

Ona duyduğum sevginin büyüklüğünü hatırladım. Her kızın ilk aşkı babasıydı. Ama benim babama bakışlarım farklıydı. O benim sığınağımdı, canımdı. Onun elinin değdiği her şey güzelleşirdi.

Artık dönüş saati geldiğinde o kırmızı ayakkabıları gördüğümü hatırladım. O ayakkabıları çok istiyormuş gibi davrandım. Oysa ki niyetim eve gitmemek için oyalanmakta.

Neden eve gitmemek istediğimi hatırlamıyordum. Ama orda beni çok ürküten bir şeyler vardı. O yüzden babama yalvararak vakit kazanmak istemiştim o gün.

Babamın yeni ayakkabı alamayacağımızı söylemesiyle ısrarlarıma devam etmiştim. Şımarıklık ediyordum oysa ki.

Babam annemin kızacağını, artık gitmemiz gerektiğini söyleyince minik yüreğimin korkuyla kasıldığını hatırladım. O eve geri dönmek istemiyordum.

Bir ailem olduğunu hatırlıyordum artık. Kim bilir, belki şu an beni arıyorlardır.

Babamın yeşil gözlerini hatırladıkça sevinmem gerekirken, neden böyle yoğun bir acıyla kavruluyordu içim?

Düşüncelerim gürültülü biçimde açılan kapıyla bölündü.

"Ulaş, sadece 2 saatliğine yanınızdan ayrılıyorum ve şu çocuğu baygın buluyorum."

Sesindeki soğuk hava kanımı dondurmuştu. Sesin kime ait olduğunun ve bahsettiği 'çocuğun' kim olduğunun gayet farkındaydım.

"Ural, kız hafıza kaybı geçirdi. Anılarını hatırlarken krize girmesi veya acı çekmesini normal karşılamalıyız." dedi Ulaş.