Halo

Winterkou

Hihi ;P  Ik was zo bezig met het andere verhaal dat ik aan het schrijven ben (Angels Fall First, moet je zeker checken, want ik geloof dat ie Kei Freaking Awesum wordt) dat ik deze vergat. :P

Voor diegene die willen dat ik verder schrijf, ik heb nog 2 hoofdstukken klaarliggen :P Vote als je wilt dat ik ze toevoeg, want het begint hier leuker te worden! :DD

XX

________________________________________________________________________________

Hoofdstuk 4 – Winterkou

Luca

Ik deed een poging om terug te veranderen, maar hoe langer ik op de grond bleef liggen, hoe minder kans er was op verandering en hoe meer de kou er door mijn huid drong.

Uiteindelijk stond ik op.

Althans, ik deed een poging tot.

Maar ik viel weer. Ik hoorde het gejank van de wolven, maar door mijn paniek verstond ik nauwelijks wat ze zeiden.

Er komt iemand aan...!

Luca, sta op...

Oh, Yinthe, Léon, we vergeten jullie niet!...

Een van de wolven duwde met zijn schoft tegen me aan, totdat ik rechtop ging zitten.

In de verte zag ik een gestalte. Was dat iemand van onze clan?

Waarom loopt hij in menselijke gedaante rond in deze kou?

Wat mij deed herinneren aan mijn naakte lichaam. Huiverend sloeg ik mijn armen om mezelf heen. De wolven van het roedel drongen dicht tegen mij aan. God, wat zou ik graag willen dat ik er ook een was! Dan had ik de naderende persoon al lang kunnen herkennen als vriend of vijand. Maar het bleef een zwarte vlek aan de horizon.

Ik knipperde met mijn ogen, en de persoon was opeens een heel stuk dichterbij.

‘Hallo?’ hoorde ik iemand roepen. De persoon stak een arm in de lucht, en toen was er plots vuur.

Een wolf links van me jankte luid.

De gestalte kwam sneller dichterbij.

‘Ik kom je helpen!’ Het was een meisje, onmiskenbaar. Ze sprak Engels.

Een mens? Ik zuchtte.

Ze stak de toorts die ze bij zich had voor zich uit.

Echte wolven zijn dan wel bang voor vuur, maar dacht ze soms dat deze weg kon jagen met haar vlammetje?

Ik snapte überhaupt niet waarom ze een toorts meenam. Was het wel een toorts?

‘Niet nodig’ antwoordde ik zachtjes.

Ze hoorde me, wonderbaarlijk genoeg.

‘Jawel! En zeg tegen die nepwolven dat ze moeten opdonderen, anders ga ik ze slaan!’ Haar stem klonk hard.

Hoe wist ze...?

‘Hoe weet je dat ze...’ Mijn vraag eindigde met een rilling.

‘Gedaanteverwisselaars zijn? Ik ben ervoor gewaarschuwd’. Eindelijk was het meisje dicht genoeg in de buurt om iets aan haar te kunnen zien. Het enige wat zichtbaar was van haar gezicht waren haar ogen. Zilveren ogen.

Ze naderde, en ik zag hoe niet een toorts maar haar hand opgeslokt werd door de vlammen. Magie?

Ik kroop achteruit. Op mijn hoede.

‘Het spijt me als... Ik je lastig val, maar ik zoek iemand’ Ze was inmiddels zo dichtbij als de wolven haar toestonden, wat op 5 meter afstand was.

Haar blik gleed over mijn naakte lichaam, en ze keek beschaamd en met rode wangen weg. Automatisch voelde ik ook mijn gezicht warm worden. Ik was verlegen, en dat wist ik.

Ze was van normale lengte, en had een vrij normaal postuur.

Ze had lang donker haar en een mooi gezicht, met hoge jukbeenderen, amandelvormige ogen, zachte lippen en een kleine rechte neus. Haar ogen glansden en werden omlijst door dikke lange wimpers.

Sodeju.

‘Dat kan, maar ik ben niet van plan je te gaan helpen’.

‘En hoezo niet? Het lijkt mij dat jij ook hulp nodig hebt. Op deze manier bewijs ik je dan een wederdienst’. Dat was wel fair. Maar wie was ze.

‘Goed’.

‘Zeg tegen de wolven dat ze me naar je toe moeten laten komen’ zei ze bars. Ik fluisterde zacht dat het veilig was, en de dieren liepen schoorvoetend weg.

Toen pas zag het meisje de lijken van het alfapaar.

‘Mijn god, wat is er gebeurd?’ Ze kwam langzaam dichterbij.

‘We... We wilden eten,’ ik maakte een vaag gebaar naar onze prooi, ‘maar het dier scheen vergiftigt te zijn. Ze vielen dood neer, en van schrik veranderde ik terug naar mijn menselijke gedaante’.

Toen herinnerde ze zich plots weer mijn naaktheid, scheen het. Ze gooide de vlam die aan haar hand kleefde de lucht in, waar deze als een lichtbolletje bleef hangen.

Ze deed de enorme rugzak af, en trok haar lange jas uit. Ze gooide hem bovenop me.

Even huiverde ze in de kou, maar toen stak ze haar kin genietend de lucht in.

Hield ze van de kou?

Snel trok ik de jas aan, en stond wankel op. Ze schoot op me af om me te ondersteunen, maar ik schrok en sprong achteruit.

‘Jezus, je hoeft niet zo paranoïde te doen’ ze fronste.

Ik liet het begaan.

‘Wie ben je?’. De stilte was net zo koud als het weer.

‘Catherina’ ze keek me aan met haar zilveren ogen.

‘Luca, aangen...’ ik schudde mijn hoofd.

Catherina glimlachte plots zo vrolijk, dat ik ervan schrok.

‘Jou moet ik hebben!’ Ze sprong op en neer, alsof haar billen in de hens stonden, leek het.

‘Oh ja?’ Ik draaide me om, en liep weg.

‘Hé... Hé! Waar ga je heen?’ ze hees haar rugzak met een kreun op haar schouder en rende me achterna. De lichtbol danste achter ons met ons mee.

De wolven waren me al vooruit gesneld. Weer zonder voedsel thuisgekomen, hoe zou ik ma onder ogen moeten komen? En Yinthe... Een traan gleed zomaar over mijn wang.

We konden hun lijken niet meenemen, daarvoor was het te koud.

En zodra iemand dood was, liet je diegene liggen, ongeacht de rang van het slachtoffer. Dat was een survivalregel.

‘Naar huis. Je mag mee, als je wilt’.

Ze kwam naast me lopen.

‘Niet huilen, Luca’. Ze beval het simpelweg. Ik wist niet waarom ik luisterde, maar veegde de traan weg.

‘Het komt wel goed’ Fluisterde ze, mijn woorden tegen het roedel herhalend.

______________________________________________________________________________

http://www.wattpad.com/1788923-angels-fall-first