Halo

GROTE verassingen

JAAAH DAAR IS IE HOOR: HET VOLGENDE HOOFDSTUK!

Ik ga op vakantie, dus je zult even zonder mij en mijn verhalen moeten doen. Daarom voeg ik ook dit nieuwe hoofdstuk toe, om jullie een beetje te troosten.

oke ik laat jullie met rust: Ga maar lezen x)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 6 – GROTE verassingen.

Luca

Op mijn reis naar mijn nieuwe thuis, de kost school, had ik Catherina voor het eerst magie zien gebruiken. En hoe!

Ze had gebruik gemaakt van translocatie, het vermogen om zowel jezelf als een voorwerp te verplaatsen.

Ik had wel eens gehoord dat voorwerpen verplaatsen veel concentratie koste, en dat je, als je jezelf wilde verplaatsen, goed moest oefenen. Grote afstanden waren nauwelijks te doen, maar wat zij deed, was ongelooflijk.

Ze verplaatste zowel mij als haar vanuit Siberië naar het treinstation in Moskou.

Het gedeelte van Siberië waar ik vandaan kwam, is een eiland, dat een eind uit de kust ligt.

Het is 4644 km reizen naar Moskou, de hoofdstad van Rusland.

Ze kon dan wel niet meer op haar benen staan na de magische handeling, maar het zou anderen het leven hebben gekost.

Omdat Catherina nauwelijks meer kon lopen, droeg ik haar maar de trein in. Ze had me van te voren al verteld welke trein ik moest nemen.

Ik snapte niet waarom mijn hart zo hard begon te kloppen toen ze met haar hoofd op mijn schoot in slaap viel.

De trein reed via Wit-Rusland en Duitsland naar Nederland. Ik keek mijn ogen uit. Vanaf Amsterdam Centraal namen we de trein naar Rotterdam, en vanaf daar gingen we naar Hoek van Holland. Daar wachtte een soort veerpont, die ons en nog vele andere passagiers naar Engeland bracht.

We reden met de trein naar het platteland, in de buurt van een plaatsje dat Week St. Mary heette.

Daar stond een Ruïne.

‘Is dit het?’ Vroeg ik verbaast.

‘Ja’.

Catherina leek erg blij om er te zijn. Ze straalde helemaal.

‘Ik zie alleen een ruïne’ mompelde ik.

‘Dat weet ik’, Ze keek van opzij naar me, ‘dat komt omdat je het wel moet geloven he? Het is net zoals in Harry Potter. Voor mensen lijkt het een Ruïne, maar voor magische wezens...’ ze liet de zin open. Ik staarde naar de ruïne, maar er gebeurde niets mee.

‘Luca?’

Ik draaide mijn hoofd naar haar toe.

‘Je ziet het niet, hé?’ ze keek me geërgerd aan.

Ik schudde mijn hoofd. Ze zuchtte.

‘Oke, ehm... Doe je ogen dicht’.

Ze ging achter me staan, en deed haar handen voor mijn ogen.

Ik deed wat ze zei. Catherina haalde haar handen weg, maar zei niets.

Na een paar minuten vroeg ik: ‘En nu?’, maar ik kreeg geen antwoord.

Ik opende mijn ogen en keek om me heen.

Ze was weg.

Wat was dit nu weer? Was ik voor de gek gehouden?

Ergens verwachtte ik stiekem dat er opeens een hele cameraploeg uit de bosjes kwam springen en riep: ‘Surprise! You’re on candid Camera!’, maar dat gebeurde niet.

Het was zelfs zo dat ik helemaal niemand zag, en niets bewoog.

Woede borrelde in mij op.

‘Waar ben je?’ gromde ik.

‘Catherina, waar ben je in godsnaam?! Dit is niet grappig!! Ik vertrouwde je!’

Ik kneep mijn handen tot vuisten, en keek naar het gebouw in de verte.

En plots zag ik het.

Het gebouw bedoel ik.

Nee, niet de Ruïne, het oorspronkelijke gebouw. Het kasteel zoals het geweest zou moeten zijn.

Ik snapte er niets van, hoe kon dit nu weer gebeuren?!

‘Kiekeboe!’. Plots stond Catherina weer voor me. Ik sprong verschrikt achteruit.

‘Jij... JIJ...!’ Meer kwam er niet uit mijn mond.

‘Je kunt het gebouw alleen bij een sterke emotie zien, maar nu je het hebt gezien, zul je het altijd blijven zien. Ik moest het doen, snap je?’

Ik knikte langzaam.

Ze keek met haar zilveren ogen in de verte, langs me.

‘Toen ik de Ruïne voor het eerst zag, was ik zo blij dat ik verlost was van mijn verleden, dat die emotie al sterk genoeg was om vrijwel meteen het gebouw te laten verschijnen’ Ze glimlachte naar iets wat ik niet zag.

‘Wat was er dan?’ Vroeg ik langzaam.

Ze scheen me weer op te merken toen ik dat aan haar vroeg. Ze schudde haar hoofd.

‘Dat is een verhaal voor een andere keer’.Ze nam me bij de hand en trok me mee in de richting van het gebouw.

Het was inmiddels al wat donkerder geworden buiten, en toen we bij de enorme poort aankwamen en naar binnen liepen, hield ik mijn adem in.

Het was wonderbaarlijk om te zien.

Zwevende lantaarns verlichten een pad dat door het bos, dat om het kasteel lag, heen liep.

Tussen de bomen door kon ik figuren ontwaren. Sommige zwevend en in nevel gehuld, en sommige duidelijk zichtbaar en met beide benen op de grond.

En voor ons op het pad stond een jongen, die niet veel ouder leek dan ikzelf was.

Hij had witblond krullend haar, en lichtblauwe ogen. Hij droeg een zwart shirt dat nauw om zijn borstkas sloot en zijn spieren benadrukten, en een donkere spijkerbroek. Zijn bleke huid viel hier heel erg door op. Hij droeg geen schoenen.

Een charmante glimlach speelde om zijn felrode lippen, en in zijn ogen brandde verlangen. Hij keek naar Catherina.

Toen hij zijn armen spreidde, rende ze op hem af en dook in zijn armen.

‘Cyrille!’ zei ze blij.

De jongen genaamd Cyrille boog zijn hoofd zodat zijn gezicht dichterbij dat van haar kwam.

‘Mijn lieve, mijn Nina...’ En hij begon haar teder te kussen.

Ik stond als versteend te staren, tot ik besefte hoe ongepast dat was en snel weg keek.

‘Nina, wie is dat?’

Ik keek naar het koppel, en zag dat Cyrille me aankeek.

In zijn ogen brandde een onuitgesproken dreiging.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oopsie xD