ADOPTED BY 5SOS?! - voltooid-

Begravenis 2

- MICHAEL POV-

Moeizaam open ik mijn ogen. Sinds Laura dood is voel ik me gewoon kut.
Vanmiddag is de begravenis. Langzaam sta ik op en slenter naar mijn kast en pak er een pak uit. Ik wil er nog wel goed uitzien voor haar. Ik loop door naar de badkamer. Als ik heb gedoucht kleed ik me om en doe mijn haar. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het al 1 uur. Half 3 is de begravenis.. Ik sprint naar beneden waar ik mijn nette schoenen aan doen. Eenmaal in de keuken aangekomen zie ik de lads in een pak en hun vriendinnen in zwarte jurken. Ik prop snel een broodje naar binnen en pak dan mn jas en stappen in het busje.

Aangekomen bij de begravenis voel ik direct die sippe sfeer. We komen aan bij de plek waar ze begraven word. Er zijn nog wat vriendinnen en familie van Laura. We staan met ze allen in een kring en in het midden staat een mooie lichtbruine kist met Laura er in gegraveerd. Alweer rollen de tranen bij mij. Ik voel een arm om me heen van Luke. "Is er nog iemand die een toespraak wil geven?" Vraagt de ceremonieman. (Idk hoe het heet) Ik steek mijn hand op en loop naar het altaartje waar een microfoon staat. Ik begin aan mijn toespraak.

"Lieve lieve Laura, ik en de lads hadden je geadopteerd. Het moment dat we het weeshuis binnen liepen. Zag ik je direct. Mijn buik ging alle kanten op. Ik was dus direct verliefd op je. Toen ik hoorde dat paul je als dochter had opgenomen en ik dus verkering met jou kon krijgen kon ik wel een gat in de lucht springen. Zo blij was ik nog nooit geweest"  ondertussen rollen de tranen over mijn gezicht. "Toen we een relatie hadden ging alles alleen maar beter. Tot die dag dat we er achter kwamen dat je ziek was.. En dag die je niet snel uit je hoofd zet. Alles storte in. Bij ons allemaal. En nu dit verlies. Nooit meer 'ik hou van je' horen van je horen of ik tegen jou kunnen zeggen. Nooit meer die warme knuffels. Die lieve kusjes. Die flauwe humor waar we allemaal om moesten lachen... En nooit kunnen trouwen en een gezin starten. Dat was onze droom. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ik blijf voor altijd van je houden en ik zou je nooit vergeten. I love you!" Eindig ik mijn speech.

Ik loop naar de kist. Ik leg mijn hand op haar naam en barst in tranen uit. Ik voel de armen van de lads om me heen de me mee nemen naar de kring en me knuffel. Iedereen huilt. De lads. De familie en vrienden.. Als het tijd is word haar kist in het graf gedaan en word het begraven. Als het er in is begint het te regenen. Ik kijk omhoog en zie de grijze lucht. Het ziet er verdrietig uit. Net zoals ik ben. Langzaam gaat iedereen weg. De lads en ik staan er nog. Dikke tranen blijven lopen en ik kan ze niet stoppen. Ze is gewoon voor altijd weg.. Toch moet ik weg.

-CALUM POV-
De speech van Michael raakte ons allemaal. Als het gaat regenen gaat iedereen weg. Na een tijdje lukt het ons ook om Michael mee te krijgen.
Eenmaal thuis loopt Micheal zoals gewoonlijk in een streep naar boven. Ik maak wel even wat eten voor hem. Zachtjes loop ik naar boven en klop op zijn deur. "Wie is daar" komt er krakerig uit zijn keel. "Calum" antwoord ik. Ik hoor de deur van slot gaan. Zacht open ik de deur en tref een huilende michael aan in zijn bed.. Ik zet het eten neer en ga naast hem zitten. Ik open en mijn armen en Michael vliegt er direct in. Lange uithalen komen er uit zijn mond. Het breekt me om hem zo te zien. Bij mij zelfs ontsnapt er ook een traan. Het is me namelijk nog niet helemaal bezonken dat Laura nu gewoon helemaal weg is.

Ik veeg mijn tranen weg en laat mike los. Ik loop naar zijn bureau en pak het eten en zet het op zijn nachtkastje naast hem. "Ik heb wat eten voor je meegenomen" zeg ik met een klein glimlachje. Dankbaar kijkt hij me aan en ik verlaat zijn kamer weer.

-ASHTON POV-
Het is zwaar voor iedereen maar vooral voor Mike. Zo depressief heb ik hem nog nooit gezien. Het is nu 1 uur in de nacht en het is heel donker. Oppeens hoor ik de deur dicht klappen. Calum en Luke kijken geschrokken. Snel rennen we naar de deur en zien we Michael weg rijden. Snel gaan wij in onze auto en rijden wij er achter aan. Als we zien dat Michael zijn auto op de parkeerplaats van de begravenis parkeert besluiten we te wachten. "Moeten we niet gaan kijken het is al 3 uur s'nachts.."zegt Calum ongerust. We knikken. Met zijn 3en stappen we uit en lopen we de begraafplaats op.

Eenmaal bij Laura haar graf zien we iets waarvan we allemaal van moeten huilen. Michael ligt half over haar graf met een knuffelbeer in zijn armen te slapen. Opgedroogde tranen zitten op zijn wangen. Hartbrekend dit.... Ik en
de jongens besluiten om er ook maar bij te gaan liggen en vallen in slaap.

_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~

Omg bij sommige stukken moest ik huilen 😪.

Ik vind dit persoonlijk een goed hoofdstuk 😁 hopelijk jullie ook

Xx -A