The One (n. h. fanfiction, Greeklish)

Chapter 2.

Η ώρα είναι τέσσερις και απο στιγμή σε στιγμή θα μου χτυπήσει το κουδούνι η Γεωργία, η κολλητή μου. Είναι και αυτή Directioner, Niall Girl, και θα πάμε μαζί στη συναυλία αύριο. Κανονίσαμε να πάμε σήμερα για ψώνια για τη συναυλία. Θέλει να αναστατώσουμε όλα τα μαγαζιά και να σηκώσουμε ότιδήποτε έχει να κάνει με One Direction. Μπλούζες, τσάντες, παππούτσια, βραχιόλια, κορδέλες, αφίσες, αρώμ-

''Κατερίνααααα!" η μαμά μου διέκοψε τις σκέψεις μου. ''Κατερινιώωω!". Η μαμά πάντα βρίσκει δικαιολογία να χρησιμοποιήσει αυτό το παρατσούκλι. Ο μπαμπάς συνήθιζε να με φωνάζει έτσι όταν ήμουν μικρή, πρίν απο...

''Τι θες;!" της φώναξα απο το δωμάτιό μου.

''Έλα να σου πω!". Κάθε φορα που με φωνάζει γίνεται αυτή η κουβέντα. Πάντα θέλει να πηγαίνω τρέχοντας κάθε φορά που με φωνάζει, λες και δεν μπορεί να μου το πει απο μακριά!- δεν έχουμε δα και τόσο μεγάλο σπίτι...!

Έτσι, έκλεισα το μπλόκ όπου έκανα σκίτσα τόση ώρα, σταμάτησα τη μουσική που έπαιζε απο το κινητό μου, το έβαλα στην τσέπη και πήδηξα απο την καρέκλα μου - ρίχνωντας κάτω τα ρούχα που ήταν κρεμασμένα στην πλάτη της. Ανοίγοντας την πόρτα με ορμή, γλυστράω κατά μήκος του διαδρόμου και κάνοντας μια απότομη σβουρα στη στοφή του χωλ προσγειώθηκα στο σαλόνι, πίσω απο τον καναπέ.

Η μαμά ήταν στην άλλη άκρη του δωματίου, δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας και ταΐζοντας τον Ρούντι, τον σκύλο μας.

''Τι είναι?" τη ρώτησα, φανερά ενοχλημένη που με διέκοψε απο ότι έκανα.

''Δεκαέξι χρονών και ακόμα τρέχεις έτσι μέσα στους διαδρόμους...; Μπράβο Κατερίνα, είμαι πολύ περήφανη...''. Ακόμα και απο 'κεί που στεκόμουν μπορούσα να διακρίνω τον σαρκασμό στο βλέμα της, αλλά αποφάσισα να το αφήσω να περάσει... Δεν ξέρω γιατί, αλλα η μαμά πάντα με έβλεπε ανταγωνιστικά και όλο με σχολίαζε... Το θυμάμαι από όταν ήμουν ακόμα οχτώ.... Όλοι λένε ότι οι γονείς κατακρίνουν τα παιδιά τους για το καλό τους, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό μ' εμάς... Πάντα βρίσκει έναν τρόπο να με μειώσει και να μου δείξει πόσο τέλεια και υπέροχη είναι... Ίσως να μην το κάνει συνειδητά, αλλά δεν με νοιάζει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πονάει...
Ο μπαμπάς ήταν πάντα καλός μαζί μου...

''Λέγε ρε μάνα τι θες...'' κατάφερα τελικά ν' απαντήσω, εξαφανίζοντας την εικόνα του πατέρα απο το κεφάλι μου.

''Πλέον τίποτα. Ήθελα να σε ρωτήσω πού έβαλες την τροφή του Ρούντι, αλλά τώρα τη βρήκα. Μου φαίνεται πως άργησες λίγο, δεν νομίζεις;"