The One (n. h. fanfiction, Greeklish)

Chapter 4.

Katherine's POV

"Το έβαλες;!" φώναξε η Γεωργία απο τον διπλανό τοίχο.

"Όχι..." αναστέναξα. "Δεν μου μπαίνει ρε! Ξέχνα το..."

Μετά απο μιάμιση ώρα στα μαγαζια δεν ειχαμε βρει τίποτα... Μόνο μια μπλούζα σε νούμερο εφτά χρονών...! Είχαμε απογοητευτει. Δεν γινεται να μην βρισκουμε τιποτα - ειδικά μια μερα πριν απο την συναυλία! Είχαμε αγοράσει μόνο μια τσάντα με μια φωτογραφία τους απο το 2010, όταν ήταν ακόμα πέντε. Άλλος ενας αναστεναγμος ξεγλυστρησε απο τον λαιμο μου στην αναμνηση της εποχης τηε ακμής τους.

Πού πήγε το fandom; Πού πηγε η τρέλα μας; Πλέον ήταν σπάνιο να γνωρίσεις κάποια Directioner. Παντου 5sosFAM και Arianators. Μεχρι και οι Beliebers βρίσκονται σε ακμή - λένε οτι τωρα που μεγάλωσε αρέσει σε ποιό πολούς.

Έξι χρόνια περιμέναμε αυτη τη συναυλία, αλλα που είναι ο ενθουσιασμός μας; Δεν θα άντεχα να τους δω σε άδειο στάδιο... Μα γιατί εξασθενούμε...;

"Έλα! Προσπάθησε λίγο ακόμα!" ξαναφώναξε. Αντί να απαντησω ομως έβαλα γρήγορα τα ρουχα μου και βγηκα απο το δοκιμαστήριο - με την μπλούζα I love 1D στο χέρι. Το χαμόγελο της Γεωργίας έπεσε όταν είδε την πονεμένη έκφρασή μου.

"Τι έπαθες; Επειδή δεν σου κάνει στεναχωρήθηκες; Σιγά, not such a big de- " την διέκοψα όμως προτού προλάβει να ολοκληρώσει.

"Δεν καταλαβαίνεις!'' φώναξα, κάνοντας οσους ηταν στο μαγαζί να μας κοιταξουν. Έτσι χαμηλωσα τη φωνή μου. Πλησίασα προς το μερος της προτού συνεχίσω. "Πού ειναι το fandom μας;" είπα με τρεμάμενη φωνή. Με κοίταξε μπερδεμένη και.... Λίγο σαστισμένη;

"Τι έννοείς;!"

"Δεν βλέπεις οτι εξασθενούμε; Πού πήγε η τρέλα;..."

"Ποιά τρέλα ρε Κατερίνα; Ακούς αυτά που λες;" Δεν ήξερα τι να απαντήσω, πώς να συνεχίσω. Δεν ήξερα πώς να εκφράσω τα αισθήματά μου. Ένα ήξερα όμως - κάτι δεν πήγαινε καλά. Μήπως πάλιωσαν οι 1D; Μήπως είναι καιρός να έρθει το τέλος;

Όχι! είπα στον εαυτό μου. Δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί!

Κοιτούσα στο κενό, δεν ένοιωθα τα άκρα μου. Νομίζω άκουσα τη Γεωργία να λέει Είσαι καλά; αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν όντως το είπε ή το μυαλό μου μου παίζει παιχνίδια.

Για τους περισσότερους, το ξέρω, ακούγεται τρελό - να με επηρεάζει τόσο πολύ το μέλλον ενός συγκροτήματος, πιό πολύ και απο το δικό μου μέλλον. Αλλά είναι κάτι- Όχι... Πολλά παραπάνω απο ένα συγκρότημα για μένα.