The One (n. h. fanfiction, Greeklish)

Chapter 15.

Τραγουδι του κεφαλλαιου: Hey Everybody - 5sos. Δεν ξερω πώς μου ήρθε αυτο, αλλα υγεία...

Ήταν μιά απλή γκαρσονιέρα δύο στενά απο το σπίτι της Γεωργίας.

Υπήρχε ένας μικρός μαύρος καναπές και απεναντί του ένα μονό κρεβατάκι.

"Ο καναπές είναι αποσπόμενο κρεβάτι, οπότε αν χρειαστείς καμιά φορα..." μου πρότεινε.

"Εεεμ... Εντάξει..." έννοιωσα άβολα.

Συνέχισα να χαζεύω... Ανάμεσα στα δύο κρεβάτια υπήρχε ένα γυάλινο τραπεζάκι που είχε απο κάτω του μια τεράστια συλλογή απο δίσκους βινυλλίου και CD.

"Ήταν η συλλογή της μαμάς..." είπε σιγανά και τον κοίταξα συμπαθετικά.

Δεν είχα παρατηρήσει τις λιγοστές του κούτες παρα μόνο όταν πήρε μία μικρή, σκονισμένη απο κάτω απο το τραπέζι και μου την έδωσε.

"Τι είναι αυτό;" ρώτησα όλο απορία καθώς το επεξεργαζόμουν με το βλέμμα μου.

"Θυμάσαι όταν τσακωνόμασταν στο δημοτικό, έτσι;" μου είπε εφήνοντας ένα γλυκό γέλιο να ηχήσει στο μικρό δωμάτιο.

"Ξεχνιούνται αυτά...;"

"Εε, να... Λοιπόν..." κόμπιασε λίγο, αφού κοίταζε δεξιά κι αριστερά στον χώρο.

"Λοιπόοον...;" είπα χασκογελώντας ανυπόμονα.

"Εε... Εδω μεσα - στο κουτί - έχω φυλάξει όλες τις αναμνήσεις μαζί σας και όσα πράγματα σας είχα πάρει γιατί... Βλέπεις..."

Γούρλωσα τα μάτια καθώς μου ήρθε φλασιά. Αμέσως άρπαξα το κουτί και κάθισα κάτω. Άρχισα να πετάω τα πάντα έξω και ο καημένος ο Λάμπης έτρεχε να τα πιάσει να μην πέσουν στο πάτωμα και σπάσουν. Σταμάτησα να πετάω πράγματα μόνο όταν το μάτι μου έπεσε πάνω στην γνώριμη ροζ φουστίτσα.

"Μίτση!!!" τσίριξα παιδιαρίστικα καθώς τράβηξα την μικρή κούκλα απο τα πόδια και την έβγαλα έξω απο το παλιόκουτο. "Η Μίτση μου!" φώναξα καθώς την σήκωσα ψηλά και έκανα πιρουέτες στον αέρα σαν μικρό παιδάκι. Η Μίτση ήταν η πρώτη μου κούκλα και μου την είχε πάρει ο μπαμπάς στα τρίτα γενέθλιά μου. Την έχασα στην έκτη δημοτικού και απο τότε δεν την ξαναείδα. Είχα ρίξει όμως τέτοιο κλαμα...

"Εσύ την είχες τόσα χρόνια ρε βλάκα!;" του φώναξα.

Εκείνος σήκωσε τους ώμους και έβαλε τα πράγματα που κρατούσε πίσω στο κουτί. "Ναι, αλλα δεν με άφησες να τελειώσω αυτό που είχα να πω, όπως πάντα..."

Κοκκίνησα απο ντροπή και κάθισα αργά στον καναπέ. "Συγγνώμη..."

Σούφρωσε τα φρύδια του. "Λοιπόν..." Έκανε μια παύση για να καθαρίσει τον λαιμό του. "Είχα σκοπό να τα δώσω στη Γεωργία κατ' ευθείαν, αλλα αφού είσαι εσύ εδώ... Άρχισα να σας ενοχλώ στο δημοτικό γιατί... Γιατί... Εεε... Μμμου άρεσε.... Η Γεωργία-"

"Ωωωωωωωω!!!!" αναφώνησα και τα μάγουλά του κοκκίνησαν.

"Ναι... Και θα ήθελα να της τα δώσω αυτοπροσώπως..."

"Χμ... Έχεις κάτι πονηρό στο νου σου μήπωως;" είπα χαμογελώντας του πονηρά.

Πρωτού προλάβει να απαντήσει χτύπησε το κουδούνι της πόρτας.

"Κατά φωνή!" είπε ενθουσιασμένος και σηκώθηκε να της ανοίξει.

"Κατερνάκι μου!" είπε μόλις μπήκε μέσα και με είδε. "Τι έπαθες? Όλα καλά; Έγινε κατι με τη Ξανθιά Πόρνη; Μίλα μου!"

"Εε, ρε συ, αν με άφηνες θα σου έλεγα..." είπα γελώντας. "Πάντως όλα καλα, δεν είναι να ανησυχείς." Την αγκάλιασα σφιχτά. "Χίλια συγγνώμη, αλλά θα πρέπει να φύγω... Έχω... Εμ... Κανονίσει με μια νέα φίλη μου την... Έ... Έφη να πάμε σινεμά, τα λέμεε!!!"

Βγήκα βιαστικά απο την πόρτα και κάθησα λίγο απο έξω να ακούσω τι λένε.

"Με αποφεύγει...;" άκουσα τη Γεωργία να λέει. "Όχι, οχι, οχι,..." της απάντησε ο Λάμπης αμήχανα.

Πήρα τις σκάλες - αφού ήμασταν στον πρώτο όροφο - και βγήκα απι το κτίριο, σκεπτόμενη το τι θα κάνω. Δεν είχα άλλη επιλογή και πήρα τηλέφωνο τον Niall...

"Hello, you have called Mr. Niall Horan, how can I help you?" απάντησε στον δεύτερο χτύπο.

"Uhm... Hello Niall, it's Katherine..." είπα διστακτικά. Ακούστηκαν μερικοί χτύποι απο το τηλέφωνο - σαν να έπεφτε κάτι.

"Hello, hi Katherine! Is there anything that I can do for ya?"

"Well, can you meet me at my friend's house in five minutes?"

"Yea, sure. I'm on my way!!!" είπε ενθουσιαστικά και το 'κλεισε.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Χαλοοοο και σορρυ... Το ξερω πως ειναι κεφαλλαιο μιση μεριδα, αλλα ηθελα να βαλω κατι γιατι εχω καιρο να ενημερωσω. Ελπιζω αυριο να
βρω χρονο να γραψω...

Τεσπα, τα λεμεε