The One (n. h. fanfiction, Greeklish)

Chapter 9.

Το ξυπνητήρι χτύπησε κανονικά στις 8.15, όπως το είχα προγραμματίσει. Στην αρχή τα μάτια μου δεν άνοιγαν, αλλα με το κατάλληλο τρίψιμο κατάφερα και τα μισοάνοιξα. Όταν τα έπιασα με τα χέρια μου τα έννοιωσα μεγαλύτερα απο ότι συνήθως - πράγμα που επαληθεύτηκε όταν κοιτάχτηκα στον καθρεύτη.

"Πλέον θα με λένε Πεπονόματη..."  είπα ψετοκλαίγοντας.

Έπειτα θυμήθηκα τα χθεσινά...

Το βλέμμα μου έπεσε αμέσως στο εισιτήριο. Έννοιωσα τα μάτια μου να ξαναβουρκώνουν, αλλα τα συγκράτησα.

Έπειτα κοίταξα το ξεραμένο αίμα στο εσωτερικό του αριστερού μου χεριού και το ματωμένο ψαλίδι πάνω στο γραφείο. Θα πίστευε κανείς πως έχει γίνει φόνος εδώ μέσα...

Την έκανα με ελαυρά πηδηματάκια έξω απο το δωμάτιο μου για να ελέγχξω το υπόλοιπο σπίτι.

Η μάνα μου δεν βρισκόταν σε κανένα δωμάτιο. Λογικά πήγε τρέχοντας στο νοσοκομείο να της φτιάξουν τη μύτη...

Καλά θα κάνω να λείπω όταν γυρίσει. Μάζεψα προμήθειες για μια εβδομάδα στη πρασινο-ασπρο-πορτοκαλί βαλίτσα μου - την είχα πάντα εύκαιρη γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε να φύγω έτσι, απλά πάντα έκανα το ίδιο λάθος: Γυρνούσα πίσω.

Αφού έβαλα όλα τα αγαπημένα μου πράγματα στη βαλίτσα, μάζεψα τα ακατάστατα και άπλυτα μαλλιά μου σε μιά πρόχειρη αλογοουρά. Φόρεσα την μακρυμάνικη ζακέτα μου, αν και ήταν Ιούνιος - για να κρύψω τις πληγές - και, αποχαιρετώντας τον Ρούντι, έφυγα, ελπίζοντας οριστικά.

Δεν φοβόμουν πως θα με αναζητούσε, αυτό έχει λήξει καιρό τώρα. Μετά την πέμπτη φορά που έφυγα σταμάτησε να με αναζητάει, αλλα δεν ξέρω γιατί. Επειδή δεν νοιαζόταν πιά ή επειδή ήξερε πως θα γυρνούσα; Δεν με νοιάζει. Απλά θέλω να ξέρω: Όταν θα φύγω οριστικά, θα με παρακαλέσει να γυρίσω ή θα με απειλήσει πως θα κάνει όλα μου τα υπάρχοντα φύλλο και φτερό;

Ίσιωσα το κορμί μου καθώς έφτασα στο κατόφλι της οικογένειας Δελίογλου - δεν ήθελα να τους παρουσιαστώ ως το κακόμοιρο ορφανό,... πάλι...

Χτύπησα το κουδούνι ελπίζοντας να μου ανοίξει η Γεωργία.

Τυχερή είμαι σήμερα...

"Είσαι μόνη σου;" ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα μόλις την είδα.

"Οι γονείς μου λείπουν, αλλά είναι εδώ ο Σταύρος και πριν πέντε λεπτά ήρθε ο Λάμπης γιατί ήταν μόνος στο σπίτι και ήθελε παρέα..."