Accidentally a boyfriend

You know nothing

Samen liepen we weer naar de kassa toe en de caissière scande alle twaalf setjes met grote ogen. Ik keek naar het bedrag en schrok. Deze jongen geeft wel extreem veel geld aan mij uit. Tao pakte de tassen aan en liep met mij de winkel uit. in totaal had hij wel 4milijoen₩ (2,430.00 EUR) aan mij uitgegeven.

'Wat wil je eten?' Vroeg Tao en keek vragend. Ik dacht na en beet op mijn lip. 'Uhm...' Na een lange stilte grinnikte hij. 'Heb je zin in sushi?'

'Ja!' Zei ik enthousiast en we liepen terug naar de auto.

Tao zette alle tassen op de achterbank en ik bekeek ze. 'Je hebt wel... Enorm veel geld aan mij uitgeven...' Zei ik voorzichtig. Hij keek achterom naar mij en haalde zijn schouders op.
'Zoals ik het al eerder zei, het is mijn verantwoordelijkheid dat je hier nu bent... En je kan
niet alleen leven met je mobiel en je kleding wat je nu hebt. En dat geld wat je hebt, ga ik
van uit, dat het niet veel is. Dus ben ik wel de gene die veel geld moet uitgeven. Je hoeft niet
te denken dat ik een loverboy ben ofzo, ik voel me gewoon schuldig en had het niet zo
gewild.' Bij de laatste zin verstijfde ik. Ik had er nog over gedacht of hij een loverboy zou zijn. Maar hoe het zei en die blik in zijn ogen, ik moest hem wel geloven. Ik had er eigenlijk niks om op terug te zeggen.
Ik stapte de auto in en sloeg de deur dicht. Tao plofte naast me neer, stak de sleutel in het contact en startte de auto. 'Oké, op weg naar het restaurant.' Zei Tao met een vredige glimlach.

Onderweg naar het restaurant hoorde ik mijn telefoon gaan en graaide in mijn zakken. Op mijn beeldscherm zag ik dat het mijn moeder was. Ik twijfelde kort of ik moest opnemen. Ik zuchtte even en nam op, mijn moeder praatte histirisch. Het was niks voor mij dat ik na een nacht uit weg was, dat wist mijn moeder maar al te goed.
'Mam, ik weet het dat het niks voor mij is dat ik niet thuis ben! Ik wou dat ik je alles kon uitleggen, maar ik ben veilig! Maak je alsjeblieft niet druk!' Tranen stroomden over mijn wangen heen. Naast me zat Tao met grote ogen mee te luisteren, terwijl hij me aankeek.
'Mam, ik wil je niet bang of teleurgesteld maken maar... Ik kom voorlopig niet thuis. Ik leg later alles uit, ik beloof het. Stuur ook geen politie en zet me ook niet al vermist... Ik ben écht veilig hier.' Ik snikte toen ik mijn moeder hoorde huilen. Ik voelde een steek van verdriet en verraad door me heen gaan. 'Ik hou van je...' Ik hing op en sloot mijn ogen. Ik huilde en begroef mijn gezicht in mijn handen. Onder het rijden pakte Tao stevig mijn hand vast.

Hij parkeerde bij het restaurant en trok me behendig op mijn schoot. Hij nam mij in zijn armen en wreef over mijn rug heen.
'Ssshhh...' Siste hij kalmerend. 'Het is mijn schuld. Ik had je nooit hierin mogen betrekken. Het spijt me.' Hij ruste zijn hoofd op dat van mij. Ik kon niks zeggen, ik had een brok in mijn keel. Ik legde mijn armen in zijn nek en klemde me aan hem vast. Hij pakte mij ook steviger vast. Het was inderdaad zijn schuld, ik haatte hem daarom. Maar hoe wist hij nou dat we werden betrapt door de politie? Als hij me achter had gelaten was het nog erger afgelopen.

'Ik haatje om het feit dat ik niet terug kan gaan, maar ik snap waarom ik niet terugkan gaan.' Zei ik onder het huilen door. Hij legde zijn beide handen op mijn gezicht en veegde mijn tranen met zijnduimen weg. We keken elkaar diep aan, zijn tranen welden ook op.

'Dat snap ik, Ik ben ook niet vrijwilligin deze wereld gekomen...' Hij liet mijn hoofd weer rusten op zijn borst en hijsloot zijn ogen.

'Het begon allemaal in China. Kris, Lay en Luhan hebben in het begin altijd al samengewerkt. Ik wist ook dat ze drugs verkochten. Ik kende het goed, maar wou me er nóóit in verdiepen. Tot ik er op een dag werd ingeluisd door een jongen Hyun Ki. Hij was een andere dealer in de zelfde regio als Kris, Lay en Luhan. Ze hadden ongemerkt een klant van hem afgepikt, wat hem woedend maakte. Omdat ik vaak met hun bevriend was, dacht Hyun Ki dat ik bij hen hoorde. Hyun Ki zat bij mij op school en pakte mij terug door cocaïne in mijn kluisje te stoppen, wat door de politie werd gevonden. Kris, Lay en Luhan wisten me te helpen door me te verbergen in hun villa in ruil voor dealen natuurlijk. Ik heb mijn familie en vrienden daarna nooit meer gezien... Ik sta nog steeds als vermist in China. Na een paar maanden konden we de vliegtuig naar Korea nemen, daar kocht Kris anoniem via vrienden een huis waar we ons konden verbergen. De andere jongens hebben bij ons aangesloten, omdat hun verstoten waren of geen geld hadden om normaal te kunnen leven.'

Er stonden tranen in mijn ogen. Wat kreeg ik een medelijden met deze jongen. Ik sloot voor een moment mijn ogen en zag alles voor me. Hij was heel anders dan dat ik me had voorgesteld. Inplaats van een badboy achtige jongen, had hij juist een zacht hart. Hij was zó onschudlig. Ik haalde mijn hoofd van zijn borst en keek hem medelijdend aan.

'Ik heb er geen woorden voor... Van wat ik moet zeggen...' Zei ik met een krakende stem.

Hij keek me aan en wreef over mijn armen. 'Hoeft ook niet, zelf heb ik er ook geen woorden voor...' Er ontsnapte een traan en het gleed over zijn wang. Ik zuchtte en ik zoende hem, het ging automatisch. Uit pure medelijden.

'Ik weet zeker dat we elkaar kunnen helpen om dit te verwerken.' Zei ik en hij veegde mijn tranen weer weg. Hij glimlachte en knikte. 'Het komt goed, laten we gaan eten...' Hij deed de deur open en wachtte tot ik van zijn schoot afging. Ik keek nog even snel in de spiegel en veegde mijn uitlopende mascara weg, daarna stapte ik van zijn schoot af en rekte me uit. Tao stapte ook de auto uit en deed hem op slot. Hij pakte mijn hand en we liepen naar binnen.