I'm TMWCBM

Chapter 14

Coleen’s POV

*Bumalik kami sa Pilipinas matapos ang mga araw na nasabi ko kay Dad ang lahat. Hindi pa daw sya masyadong kuntento sa paliwanag ko, at sa pagbalik namin sa Pilipinas daw namin mapapatunayan ang lahat ng yun.*

So I’m not moving

(Cause if one day you wake up and find that you’re missing me)

I’m not moving

(And your heart starts to wonder where on this earth I could be)

I’m not moving

(Thinking maybe you’ll come back here to the place that we’d meet)

I’m not moving

(Oh, you see me waiting for you on the corner of the street.)

Going back to the corner where I first saw you,

Gonna camp in my sleeping bag

I’m not gonna move”♪

- Natapos na ni Ron ang pagkanta, tiningnan ko si Dad at hinawakan nya yung kamay ko tsaka kami pumasok sa room ng mga Soccer Players.  Nakita namin na bumaba si Ron, at pumunta kay Manong.

“Coleen , I’M SO SORRY. Ngayon natauhan na siguro ako sa mga pagpapahirap ko sa inyo. I’m very sorry” Dad

“Kahit naging pahirap po kayo sa relasyon namin(nangiti si Dad), kahit hindi naging madali ang lahat, at kahit na po hindi nyo ako pinaniwalaan nung mga oras na sobra-sobra na akong nasasaktan, at least napatunayan ko rin po na mahal na mahal talaga ako ni Ron. At Okay lang po yun, dahil kahit pag bali-baliktarin man po natin yung mundo. KAYO PARIN PO ANG DADDY KO, AT KAYO NI MIKA ANG PAMILYA KO.”

Niyakap lang ako ni Dad, at niyakap ko din sya. SA WAKAS NATAUHAN NA SYA! ^__^

“maghintay muna tayo ng isang oras kung hihintayin ka parin nya, last na test na to anak” ISANG ORAS!? Nawindang naman ang braincells ko dun? Pero... sige na nga. -___-

Tumango nalang ako.