Liefde is goed? Deel 2

Mama waar ben je?

LUCAS POV

"Leah , Leah wat is er? " vraag ik terwijl ik Leah in mijn armen houd. Ze huilt nog steeds en schreeuwt voor haar moeder. Ik probeer haar te troosten ,maar het lukt gewoon niet. Met haar blauwe ogen kijkt ze mij aan. Ze is even stil. Gelukkig het hielp dus. Maar na een paar minuten begint ze met haar ogen te knipperen. Ik kijk even op de klok. Ik moet vanmiddag nog even bij Esmee gaan kijken. Het is nu 13:25. Ik ga naar haar toe om 14:25. Leah is gestopt met huilen. Na een minuut barst ze weer uit. "Mammaa!" Schreeuwt ze. Ik kan niet geloven dat ze nu al kan praten. Ik stop een speen in haar mond en ze valt langzaam in slaap. Ik stop haar in een zitje in de auto en rijd naar het ziekenhuis. Ik loop samen met slapende Leah in mijn handen naar de balie. De vrouw aan de balie zegt dat ik even moet wachten op de dokter dus ik ga in een stoel zitten in de wachtkamer. Na 5 minuten komt er een dokter naar de wachtkamer toe lopen. "Lucas Mastel? " vraagt hij terwijl hij opkijkt. Ik knik even en loop met Leah achter de dokter aan. Leah is nu wakker en is schattig aan het brabbelen. Het is echt een klein prinsesje.

Ik ga in een kamer zitten met de dokter tegenover mij. "Ik heb uw slecht nieuws te melden over mevrouw E. mastel..." Ik schrik en trek mijn wenkbrauwen omhoog. Wat kan er ooit aan de hand zijn? denk ik bij mezelf. "Mevrouw , Esmee, is helaas om 13:25 uur overleden." Zegt de dokter. Wat?! Even ben ik sprakeloos. Ik heb even tijd nodig om het tot me door te dringen. Overleden? Ik zal haar dus nooit meer zien. Ik voel leegte van binnen. Ik kijk naar Leah en voel een traan opkomen. Ik houd mijn handen voor mijn gezicht en huil aan één stuk door. Ze is weg... "Maar hoe..." Is het enige dat ik uit mijn mond weet te brengen. De dokter begint te praten:" ze lag vanmiddag nog in coma ,maar onze computer met haar hartslag erop begon opeens langzamer te kloppen. Ze had verder kunnen gaan in coma , maar het leek... alsof ze de hoop.. had opgegeven." Ik barst weer in huilen uit. Dit is mijn schuld. Ik had nooit met Lotte moeten zoenen. Dit is allemaal mijn schuld, dankzij mij is Esmee dood.