Liefde is goed? Deel 2

Bevalling

heey, voordat ik begin met schrijven moet ik even wat vertellen... dit stukje, over de bevalling is uit Lucas zijn POV , NIET DIE VAN ESMEE. het is misschien even wennen, maarja lees en vote vooral. xoxo Regenboog.

____________________________________________________________

Lucas POV

zenuwachtig neem ik Esmee in mijn armen naar binnen. het ziekenhuis is heel groot en ik kan nauwelijks vinden waar ik moet zijn. ik ren naar de balie terwijl Esmee kreunend in een stoel gaat zitten. stressend begin ik te vertellen: "help! help! mijn vrouw gaat bevallen, waar moet ik heen?" ik probeer op adem te komen maar dat lukt niet heel goed. ik kan Esmee echt niet verliezen. ik zou op mijn blote voeten de hele aarde over lopen om Esmee bij me te houden. de vrouw aan de balie legt mij uit waar ik naartoe moet en ik neem Esmee snel mee. ik stop voor een kamer waar een man op mij staat te wachten. de dokter neemt Esmee mee naar een bed en laat haar liggen. ze word in haar arm geprikt terwijl ze huilend op het bed ligt. ze draait zich de hele tijd om en ik ben echt heel bang met hoe het zal gaan met haar. ze komt aan een beeldscherm te liggen waarop op ze haar hartslag kunnen zien.  ik hoor steeds vaker meer kloppingen. mijn handen beginnen helemaal te zweten als ik Esmee hoor schreeuwen. er stromen tranen over haar wangen. ik ga op de grond zitten en houd Esmee haar hand vast. ik ben zelf niet heel erg emotioneel, maar als ik haar zie huilen en haar zien schreeuwen krijg ik toch wel een traan over mijn wang. "uw vrouw is 9 maanden zwanger?" vraagt de dokter aan mij. ik knik terwijl er tranen over mijn wangen lopen. opeens komt er een assistente de kamer inlopen met handschoenen. ze heeft haar bruine haren in een staart en ze trekt de handschoenen aan. ze kijkt Esmee aan en zegt:" Hallo, ik ben Brit en  ik ga je vandaag helpen met je bevalling. ik ga kijken hoeveel centimeters de baby uit de vagina zit, dit kan misschien een beetje pijn gaan doen." ze gaat met haar hand onder de deken terwijl ik naar het gezicht van Esmee kijk. ik hoor haar schreeuwen van de pijn terwijl ze de railling vast houd. ik probeer haar te kalmeren door over haar hand te wrijven. het helpt niet heel erg ,want ze knijpt nog steeds haar ogen dicht van de pijn. ik blijf maar in mijn hoofd herhalen dat alles goed komt. ik probeer mijn hoop bij elkaar te houden maar dat gaat steeds moeilijker als ik het gezicht van Esmee steeds bleeker zie worden. "oke, u heeft 5 centimeter ontsluiting, wat is uw pijn van 1 tot 10?" vraagt de vrouw. Esmee probeert op adem te komen en zegt rustig " n...neg....negen.." de vrouw knikt en blijft kalm en zegt "oke dan bent u klaar voor een ruggenprik." Esmee knikt terwijl ze een prik in haar rug krijgt tegen de pijn. binnen een kwartiertje is ze al wat rustiger en krijgt ze een beetje kleur terug. ze houd mijn hand vast en knijpt erin. op de monitor gaat haar hartslag steeds sneller en sneller. de doktoren schrikken ervan en kijken naar Esmee die helemaal onder zweet zit. de assistente voelt nog een keer. "u heeft al 8 centimeter ontsluiting, het is tijd om te persen." Esmee gaat met haar ogen dichtgeknepen rechtop zitten. ze legt haar hoofd op haar borst en begint. ik zie al een klein beetje een hoofdje. ze gaat verder en de shouders komen al.

een paar uur later...

esmee heeft haar haar in een knot en heeft een wit gezicht. ze ziet er heel moe uit. "nog 1 keer persen." zegt de assistente. Esmee kijkt vermoeiend naar de assistente. ik houd haar hand stevig vast terwijl ik in haar oor fluister "Je kan het!" Esmee kijkt mij verward en moe aan. "ik .. ik wil niet meer" zegt ze. ik pak haar andere hand nu ook en kijk haar in de ogen aan. "je kan het!" zeg ik nu hardop. Esmee kijkt vooruit en perst nog 1 keer. ik kijk naar de assistente die nu een baby in haar handen heeft. ze veegt het bloed van de baby af. maar.. de baby huilt niet. ik hoor opeens achter me de monitor met haar hartslag steeds sneller gaan. ik kijk achter me naar Esmee die haar ogen dicht heeft gedaan. opeens hoor ik de baby huilen. gelukkig! ik zucht even diep en kijk dan Esmee aan. een dokter rent naar Esmee en de monitor toe. de hartslagen worden steeds langzamer en ze zit al op een gevaarlijke hartslag van 78 hartslagen per minuut. het word steeds langzamer tot 40 hartslagen per minuut. "ze ligt in coma." zegt  een van de doktoren. nee, dat kan niet. nee! ik ren naar Esmee toe en kijk naar haar lijkbleke gezicht. Leah word in een wiegje gelegd terwijl ze huilt. ik kijk bezorgd naar Esmee. nee, dit kan niet waar zijn. ik loop heen en weer door de ziekenhuiskamer met mijn handen door mijn haar. ik kijk naar de felle letlampen terwijl ik tranen in mijn ogen krijg. ik ga op de harde koude grond zitten terwijl mijn ogen langzaam vochtig worden. nee dit kan niet, denk ik steeds bij mezelf. dit kan niet waar zijn. ik huil aan een stuk door en zie mijn tranen op de grond vallen. ze ligt in coma. mijn vrouw ligt in coma...

___________________________________________________________

dit was een lang hoofdstuk. geef a.u.b. een reactie , daar word ik blij van =) en geef ook een vote, want daar word ik ook blij van =) haha. xoxoxoxo Regenboog