Ameliyatımın Ardından. 3.Gün Geçmişti. Yatağımda Yatarken Ameliyat Eden Profesör Gelip Nasıl Hissediyorsun Diye Sordu. İyi Gibiydim Fakat Korkuyordum. Annemin Eline Bir Korse Bedeni Vererek Bunu Alın Yarın Büyük Gün Dedi. Akşam Babam Gelmişti. Konuşmuştuk Öyle. Ağrılarımın Arasında Kaybolmuşçasına Bağırıyordum. Morfin verin Dahada Sürmesin Bu Acı Diye. Her Serumda Biraz daha Azalıyordu Ağrılar Fakat Onunda Bir Sınırı Vardı. Ve Ben Gine Ağrılardan Yorulup Sızı Vermiştim Yatağıma Her Gece Olduğu Gibi. Zordu O Günler Düşünmek Bile Zor Geliyor. Sabah Kahvaltısına Uyanmıştım. Sabahın İlk Ağrı Kesicisiyle Rahatlamış Yemek Yiyecektim ki Doktor Geldi. Saat 1 De Geleceğini Korsenin Hazır Olmasını Söyledi. Yemeğimi Yedikten Sonra Düşünmeye Başlamıştım.
Acaba Gerçektende Yürüye Bilecek miyim. Çünkü Acılar Ve O İlk Gün Beni Baya Korkutuyordu. Sol Koluma Takılan Platinin Ağrısını O An Hissetmiştim Sadece. Belimde 3 Platin Vardı. Sol Kolumun Eklemini Tamamen Platin Yapmışlardı. Bir Geleceğimin Olduğunu Düşünmeyen Ben O An Aciz Olmaktan Korkmuştum. Rabbime Sığındım Her Seferinde. Saati Gelmişti Artık. Babam Annem Ve Akrabalar Toplanmıştı Etrafıma Ve Doktor Bir Abi ile Birlikte Gelmişti Yanıma.
Korseyi İsteyip Takmaya Başladı Abi. Babam Bir Taraftan Abi Bir Taraftan Beni Kaldırmışlardı Ayağa. Doktor Adım Atarsa Oldu Bu İş Demişti. Ben Korkuyordum. Tüm Gücümü Toplayıp. 'Bismillahirahmanirahim' Diyerek Atım Adımımı. Ve Olmuştu Yürüye Bilecektim Ayaklarımı Kulana Biliyordum. O gün 3 Adım Atmıştım. Belki de Ailem Benim İlk Adımlarıma Bu Kadar Sevinmemişlerdi. İmkansız Denilen Şeyi Başarmıştık. Sevgi , Umut, Ve Dua İle.
O Anlamıştım ki Üzülmek Hiç Bir İşe Yaramıyor. Şükür Edip Güçlü Olmak Gerektir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat Ve Gerçek
NonfiksiSize Bir Soru Sormak İstiyorum En Son Bir Başkası İçin Ne Yaptınız ? Bu Sorumun Cevabını Bana Değil İlk Önce Kendinize Verin. Hayattan Öğrendiklerimi Sizlerle Paylaşmak İçin Yazdığım Bir Kitap Olacak. Elimden Geldiği Sürece Devam Eritmeye Çalışacağı...
