Eee Uzun Süredir Buradayız Artık Evimize Gitme Zamanımız Gelmişti. Sedye İle Girdiğim Ve Ölmeyi Göze Aldığım O Hastaneden Çıkmanın Mutluluğunu Yaşıyordum. Eve Giderken Arabada Etrafımı İzliyordum. Psikolojim Bozulmuştu ki Her Motor Gördüğümde Ağlıyordum. Korkuyordum O İnsanlarında Kaza Yapmasından. Her Gördüğüm Motorluya Dua Ediyordum. Eve Yetişdigimiz de Mutluydum. Tabi 5. Katta Oturduğumuzu Düşünmezsek. Çünkü Bizim Apartmanda Asansör Yoktu. Zar Zor Yöntemlerle Çıkarmışlardı Beni Eve. Hemen Bana Kalıcı Bir Yatak Hazırlığına Başlamışlardı. Yatacağım Yer Hem Sıcak. Hemde Sıkıcı Olmaması Gerekti Çünkü 3 Hafta Boyunca Yerimden Kalkmamam Gerekti. Yerimi Açmışlarıdı. Ben Uzun Süre Sonra Faceye Girmiştim. Herkes Mesaj Atmıştı. Yeni Bir Durum Attım ' Çok Şükür Evimdeyim' Yazmıştım. Ve O Durumu Gören Herkes Evime Akın Etmişti. Çünkü Yattığım Hastane Merkezden Baya Uzaktaydı Arabası Olmayan Gelemezdi Yani. Gece Tüm Arkadaşlarım Yanıma Gelmişti. Geceleri Uyayamadıgımı Biliyorlardı. Yanımda Oldular Hep Sohbet Ettik Çoğu Gece. Bazen Film İzledik. Benim İçin Kimi İşine Kimi Okuluna Geç Kalıyordu Her gün. Bende Bunu Anlamıştım. Ve Her gün Saat 11 Gibi Uykum Geldi Deyip Yatıyordum. Beni Mutlu Edecekler Diye Hayatlarına Mani Olamazdım. Bazen Evde tek Başıma Kalsam Bile Misafir Var Derdim Herkese. Onlarda Gezmeli Veya başka Şeyler Yapmaları Lazım Benim İçin Hayatlarını Yaşayamıyorlardı. Veya ben Öyle Düşünüyordum. Rüyalarımdan Ara Ara Bağırarak Uyanıyordum. Atlatamamıştım Hala Kazanın Psikolojisini. Zordu Çünkü Kolay Değildi Yaşadıklarım Fakat Her şeye Şükür Ediyordum. Nefes Aldığım Sürece Şükür Ederim.
-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat Ve Gerçek
NonfiksiSize Bir Soru Sormak İstiyorum En Son Bir Başkası İçin Ne Yaptınız ? Bu Sorumun Cevabını Bana Değil İlk Önce Kendinize Verin. Hayattan Öğrendiklerimi Sizlerle Paylaşmak İçin Yazdığım Bir Kitap Olacak. Elimden Geldiği Sürece Devam Eritmeye Çalışacağı...
