Benim Gökyüzüm

Benim Gökyüzüm-1

Yürüyordum. Sokak lambalarının loş ışığında tek başıma yürüyordum. Sonumun şuracıkta bitmesinden korkuyordum. Biraz daha ilerleyince karşıdan gelen beyaz farlı bir araba gözümü alıyordu. Ben ilerledikçe o da yanıma tıngır tıngır geliyordu. Bana zarar vermelerinden bir hayli korkmuştum. Arabadan inen 30-35 yaşlarında ki kadın elini omzuma atarak;

"Gecenin bir vakti tek başına ne yapıyorsun burada?"

Karşımda gördüğüm kadına tedirgin bir şekilde cevap vermeye çalıştım

"Yürüyorken, çıkmaz sokaklara girdim. Anlayacağınız yolumu kaybettim."

Kadın bana bakarak;

"Ailen çok meraklanmıştır. Bir an önce onlara haber verelim, sonra da seni evine götürmek için yola koyuluruz" dedi.

Yaram kanamıştı. Benim bir ailem yoktu. Bilmeden de olsa yarama basmıştı kadın. Titrek bir sesle ona cevap verdim

"Be-Benim bir ailem yok. Bir trafik kazası sonucu ben ailemi kaybettim. Artık gökyüzüm ve hayallerim var. Benim ailem bunlar."

Kadın halime acımış bir şekilde bana bakarak;

"Ah zavallı peki ya kalacak yerin var mı, nerde kalırsın, nerde yatarsın ? Bir başına nasıl geçiniyorsun ?"

Ben tek başıma değildim. Anlamaya çalışmıyordu bu kadın beni. Benim bir ailem var. Bunu tekrar söyledim;

"Hanımefendi benim ailem var, bir başıma değilim. Kalacak yerim olmasada sığınacak bir gökyüzüm var."

Kadın bana zavallı dercesine bakmaya devam ediyordu. Sonra bir sessizlik oluştu. Bu sessizliği o kadın bozmuştu;

"Haydi o zaman ne duruyoruz atla arabaya" diyerek bana gülümsedi.

Bense şaşkın surat ifademle başımı onaylarcasına aşağıya indirip kaldırdım. Arabaya binmiştik. Bu araba olamazdı ! Arabanın içinde dolaplar ve yatak vardı şaşkınlığımı gizlemeye çalışsam da başaramamıştım. Kadın bana seslendi;

"Ne oldu küçük çok mu şaşırdın?"

Titrek sesimle yanıt verdim. "E-Evet. İlk defa böyle bir arabaya biniyorum." dedim.

Kadın "Arabayı incelemen bittiyse artık yola koyulalım'' dedi. Bense başımı onaylarcasına bir aşağı bir yukarı salladım.