Benim Gökyüzüm

Benim Gökyüzüm-8

 Film izlerken kırmızı bir noktanın tavanımızda gezdiğini gördük. Zeynep'le ben birbirimize dönerek;
"Bu da ne?" diye bağırdık. Zeliha abla filme dalmış olacak ki bizim bağırmamızla birlikte biraz ürktü.

 Hemen cama çıkıp bu ışığın nereden geldiğine baktık. Karşıdan biri bize el sallıyordu. Zeliha abla birden; 

"Kızlar çekin o perdeleri Serhat karşıya taşınmış aklınca bizimle alay ediyor." dedi.

Zeynep ablasına "Abla bu adam yine neden bize musallat oldu ?" diye sordu. Zeliha ablamda kafasını bilmiyormuşcasına sallayarak odasına doğru gitti. O odaya gidince bizde peşinden koştuk. 

Hızlı hızlı giyinmeye başlamıştı. 

Giyinir giyinmez de koşar adımlarla kapıdan çıktı. Serhat'ın evine doğru koşuyordu. Serhat'ın kapısını çaldıktan sonra Serhat kapıyı gülücüklerle açtı ve;

"Oo Zeliha Hanım kıymetimizi anladınız da kapılarımıza kadar gelir mi oldunuz ?" dedi alaycı bir şekilde.

Zeliha ablada "Bak Serhat buraya kadar gelmişsin hatta hiç erinmeden evimin karşısına taşınmışsın. Ama artık seni istemediğimin farkına varıp buradan çekip gitmelisin." dedi. Giderken ise "Haa eğer bu kızlara zarar verecek olursan seni yaşatmam bunu da bil." dedi. Son olarakta yüzüne tükürdü. Serhat hiç bir şey diyemeden kapıyı hızlıca kapattı. Aslında derdi demesine ama Zeliha ablamı yeniden kazanmak için ona çok iyi davranıyordu.

Zeliha ablam ise çok kararlıydı ve hep şunu söylerdi; "Babamın katili olan o şerefsizle asla bir araya gelmem." 

Eve gittiğimizde Zeliha abla bizimle konuşmak istediğini söyleyip salona çağırdı. "Kızlar bu Serhat denen adama hiç bir zaman güvenmeyin. Size iyi davranıp gönlünüzü almaya çalışabilir. Siz de onu affedebilirsiniz ama bana yaptıklarını sakın unutmayın." dedi. 

Zeynep'te "Abla Serhat'ın öldürdüğü adam benim de babamdı. Ben onu iki dünya bir araya gelse affetmem. O adam en son adam diyeceğim birisi. Lütfen o adamın adını bu evde anmayalım." Zeynep bunları ağlamaklı bir ses tonuyla söyledi. Sonrada koşarak odasına çıktı. 

Odasına gittiğinde çoktan ağlamaya başlamış gözleri kıp kırmızı olmuştu. 

Benim onun yanında olduğumu bizim artık bir aile olduğumuzu ona söyledim. Oda bana sarılıp ağlamaya devam etti. Zeliha abla odanın kapısından bizi izliyor ve gülümsüyordu. 

Yanımıza geldi ve; "Ah benim şapşallarım o adamdan intikamımızı alacağım. O adam sizin kılınıza bile dokunamayacak." diyip bizi anlımızdan öptü.

Zeliha abla bana o kadar iyi davranıyordu ki bana kardeşlik duygusunu çok iyi tattırmıştı. 

Zeynep'in ve Zeliha ablanın Serhat'a duymuş olduğu kini Serhat'a bende duyuyordum. 

Onlara her zaman destek olacaktım. 

Çünkü onlar benim tek ailemdi.