Benim Gökyüzüm

Benim Gökyüzüm-2

Geçtiğimiz yerleri ben camdan incelerken yanımdaki bayan yani Zeliha abla benim omzuma dokunarak bana;

"Sanırım buraları çok beğendin ?" diye bir soru yöneltti.

Bense başımı onaylar gibi yapıp "Evet, çok güzel yerler. Annem ve babamı hatırlatıyor bana. En son ailemi gördüğüm yer bir piknik alanı olmuştu. Onları çok özledim" dedim ve gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı.

Zeliha abla başımı okşayarak "Ailenin yerini hiç kimse tutamaz fakat beni artık bir ablan olarak görebilirsin" demişti.

Neden bilmiyorum bu sözü çok hoşuma gitmişti. Onu tanımamama rağmen ona çok çabuk ısınmıştım. Başımı aşağıya yukarıya sallayıp tekrar cama doğru döndüm ve dışarıyı izlemeye devam ettim. Dışarıyı izlerken uykuya yenik düşmüş olmalıyım ki ani bir fren sesiyle irkildim. Gözümü açtığımda Zeliha abla arabada yoktu. Arabadan indiğimde onu orada görmem beni mutlu etmişti ama o hiç mutlu gözükmüyordu.

Zeliha ablam bir kediye çarpmıştı ! Yanına koşarak gittim.

"Zeliha abla bir şeyi var mı kedinin, bir şey olmuş mu ona" diye sormaya devam ederken Zeliha abla;

"Hayır, bir şeyi yok ufak bir kanaması var veterinere götürdükten sonra hiç bir şeyi kalmaz" dedi.

Çok sevinmiştim. Ben hayvanları insanlardan daha çok severdim. Benimde bir kedim vardı aynı çarptığımız kediye benziyordu.

Zeliha ablaya; "Zeliha abla önümüz kış bu yavru kedide bizimle gelse olmaz mı ? Bana eski kedimi hatırlattı, ben bu kediyi çok sevdim" dedim.

Zeliha abla gülerek ''Annesinden ayıramayız bunu Eslem'cim.'' diyerek kaşıyla arabayı gösterdi.

Bu arabaya bin demek oluyordu sanırım. Arabaya bindik, küçük kediyi veterinere götürdük. Veteriner bize kedinin iyi olduğunu, bir şeyi olmadığını söylediğinde bizim yüzümüz gülmüştü. Küçük kediyi onu bulduğumuz yere tekrar götürdük. Sonra da kendi yolumuza koyulduk.

Taşlı yollardan geçmeye devam ediyorduk.