Llamas ❤ french fries

Ondankbaarheid

(LUISTER NAAR HET LIEDJE DAT IK ERBIJ HEB GEPLAATST TERWIJL JE DEZE RANT LEEST)

Vrijdag heb ik op school een reportage gezien over textielarbeiders en het heeft me echt geraakt... Het gaat om vrouwen uit Azië die kleren naaien voor grote ketens zoals H&M, Mango, etc...

Tijdens de reportage moest ik mijn tranen echt verdringen en drong het pas echt tot me door hoe ondankbaar ik al die tijd was geweest in het leven.

Beeld je in, jij moet om 7u30 beginnen werken in een gigantisch textielbedrijf waar duizenden werknemers werken. Je vervoer is geen bus zoals bij ons, waar je rustig kan zitten en naar muziek kan luisteren. Nee ze zitten met honderd op een kleine kar waar ze als sardientjes in een blik op elkaar gepropt zijn.

Ze moeten dus van 7u30 tot 20u (soms later) werken achter een naaimachine waar ze telkens hetzelfde aan elkaar stikken. Ze geven de kledingstukken aan elkaar door en per persoon heb je één taak wat je moet doen. Dus bv één stuk van een broek stikken. Het is een doorgeefproces dus het is zeer afjagend werk. Want als jij te traag bent, heeft de persoon naast je niks te doen.

Meestal zitten ze op de grond, met het naaimachine op een verhoogje, heel de tijd in dezelfde benarde houding. Het zijn zeer snelle naaimachine's, speciaal gemaakt voor fabrieken. Als je vinger onder dat naaimachine terecht komt, heb je het zitten. Er is geen veiligheid gegarandeerd voor de textielarbeiders. Ik las net iets over een textielbedrijf dat in 2013 was ingestort waardoor 1138 het leven lieten en 2500 mensen gewond raakten. Een jaar eerder was er een brand uitgebroken in dat bedrijf, waardoor 120 arbeiders het leven lieten. Werkveiligheid is daar dus niet verzekerd, ze zien die arbeiders als vuil.

Tijdens de werkuren zijn er GEEN pauzes. Dus je kan 13 uur (of soms meer) niet drinken, niet eten en niet naar het toilet gaan.

Het word erger: ze krijgen een HEEL laag loon. Drie dollar per dag, weet je hoeveel euro dat is? 2,50 euro verdienen zij per dag. En weet je in wat voor huis zij wonen? Als je een kleine keuken hebt, is dat hun volledige huis... Hun huizen zien smerig, ze slapen op de grond, en hebben net voldoende geld om voeding te voorzien voor hunzelf. Maar hoe zit het met de bejaarden? Met de kinderen?

Je hebt er ook geen leerplicht tot je achttiende, zoals in België het geval is. Ik hoorde in die reportage het verhaal van een textielarbeidster dat ze al moest gaan werken toen ze nog op de lagere school zat. Kun je het je voorstellen? Iedereen zeurt altijd maar dat we school haten, dat we wenste dat school niet bestond, etc...

Ik begrijp ergens die gedachten, maar eigenlijk mag je heel dankbaar zijn om het feit dat je de kans hebt naar school te gaan. Dat je een kans hebt te leren schrijven en lezen. Dat je de kans hebt om in het middelbare je diploma te halen zodat je je dromen kan achterna gaan. Natuurlijk is het niet altijd eenvoudig om werk te vinden, maar wees blij dat je tenminste naar school KAN gaan.

Die textielarbeidster die al moest gaan werken toen ze jong was, heeft haar moeder verloren aan hongersnood toen ze klein was... Zo vreselijk om je moeder daaraan te verliezen! Voor ons is eten iets dagelijks, iets waar we maar naar moeten grijpen. Onze ouders halen elke dag voldoende voeding in huis zodat we niet omkomen van de honger. Dan nog zeuren we als we iets op ons bord krijgen dat we niet lusten. Is het dan zo vreselijk om iets te eten dat je niet lust? Wees tenminste dankbaar dat je iets op je bord hebt liggen, want niet iedereen heeft dat geluk.

De familie van die arbeidster was zo arm, dat ze nauwelijks rijst konden veroorloven. Hoeveel kost rijst zelfs? Een euro? Iets meer misschien?

Wat ik wil zeggen: wees blij met wat je hebt in het leven. Wees blij met de kleine dingen, niet alleen met de grote dingen. Of alle materiële dingen, dat maakt je niet altijd gelukkig. Wees blij met vrienden of familieleden die je gelukkig maken en zeg voldoende dat je van ze houdt in de plaats van ze soms af te snauwen als je slecht gezind bent.

Want de meesten hebben het geluk hun ouders nog bij zich te hebben. De meesten hebben in de westerse maatschappij het geluk een dak boven hun hoofd te hebben en voldoende eten te verkrijgen. Natuurlijk is er hier ook armoede, wat ook heel erg is. Maar ik hoop dat degene die dit nu leest alles heeft wat ik net had opgenoemd.

En H&M maakt maar winst! Ze verkopen een broek voor bv 40 euro terwijl de arbeider in kwestie het voor 2.50 euro heeft gemaakt. Als ze de arbeiders het driedubbele zouden betalen, zou H&m vijftig cent verlies maken per kledingstuk. Veel he? En nu ben ik sarcastisch bezig, voor degenen die het niet door hadden.

Het frustreert me zo erg dat H&M en alle andere winkelketens die aan slavernij doen zoveel winst maken. Ze beseffen heel goed waarmee ze bezig zijn maar doen er niets aan! Terwijl er maar textielarbeidsters blijven omkomen, flauw vallen van de honger tijdens hun werk of maar net hun hoofd boven water kunnen houden.

Dit was een zeer serieuze rant... Wat is jullie mening hierover? Ga je in het vervolg meer dankbaar zijn voor alles wat je hebt? Natuurlijk mag je ook eens zeuren over kleine dingen. Natuurlijk moet je niet je broccoli opeten als je het echt niet lust. Het is menselijk. Ik wil jullie enkel attent maken op het feit dat je niet ALTIJD moet zeuren over van alles en nog wat.

Vat het niet te persoonlijk op, deze rant. Ik doel niet op iedereen. Ik doel eigenlijk op niemand in het algemeen. Soms heb ik het gewoonweg over mezelf... Ik lust niet veel, zeur over stomme dingen... Nu ik weet dat anderen het veel moeilijker hebben, ga ik ook proberen positiever te doen over alles. Ik ben blij met wat ik heb.