Llamas ❤ french fries

Sneak peek Hell on earth!

Hier is weer eens een sneak peek van Hell on earth!

Samen met mijn proeflezers en met behulp van @mari_em is het me gelukt de korte samenvatting en de proloog een nieuw jasje te geven :)

Dus zie hier, de vernieuwde korte samenvating en de proloog:

Vrede.

Het is zo’n simpel woord, maar er zit ook een grote betekenis achter.

In mijn wereld bestond dat woord niet meer. Moordlustig en gewelddadig, dat was de enige manier waarop je de wereld van nu kon omschrijven.

Er was geen politie of leger meer . De wereld veranderde in een levende hel - overspoeld door dealers, moordenaars, verkrachters en ander tuig. Een wereld waar criminelen de overmacht hadden.

Die hel, daar woonde ik in.

De mensen die nog enige normen en waarden hadden, waren op de vlucht en leefden in constante angst. Mensen die nog enigszins iets goeds in zich hadden, waren een uitstervend ras, zoals ik en mijn familie. Daarom vluchtten we, weg van de hel die men de samenleving noemde. Maar steeds als we ons hechtten aan een plek, werd ons dat met grof geweld ontnomen.

Ik, Hellen Bringstone, vluchtte voor mijn angst en wanhoop. Maar toen ik mijn familie voor mijn ogen zag sterven door de handen van een brute moordenaar, stopte ik met vluchten en besloot ik wraak te nemen.

----------------------------------------

Proloog

Het enige dat klonk in de verlaten straten, was het geluid van mijn schoenen, rennend op het afbrokkelende asfalt. Vroeger een toonbeeld van beschaving en een opbloeiende infrastructuur. Nu niks meer dan een schim van wat het geweest was. Grote scheuren, opstekende brokken steen en verlaten auto karkassen vormden nu het aanzicht van de stad.

Tranen rolden over mijn wangen. Mijn keel, nog branderig door het zuur van braaksel, werd dicht geknepen. Mijn hart, dat daarnet nog in duizend stukjes was gescheurd, klopte met het kleine deel dat nog wilde overleven, sneller dan het ooit in mijn jonge leven gedaan had. De steken in mijn zij zouden menige volwassene neerhalen, maar stoppen was geen optie.

Normaal had ik dat nooit, want ik was het gewend om hard te lopen. Nu was het echter totaal anders. Dit keer rende ik niet om tot rust te komen; ik rende voor mijn leven.

Met een vluchtige blik over mijn schouder, zag ik dat hij ongeveer twintig meter van mij verwijderd was. Ondanks de geruststellende voorsprong, wist ik dat ik alles behalve in veiligheid was.

Als hij me inhaalde, was ik ten dode opgeschreven. Hoewel ik al veel vrees had gevoeld in de afgelopen jaren, kwam niets in de buurt van de doodsangst die ik op dat moment voelde. Een alles omklemmend gevoel, dat mijn hart in zijn greep had.

Zonder enige twijfeling sloeg ik de eerstvolgende straat in. De huizen die er stonden waren veranderd in krotten. Er bleef niet veel over van de anders zo trotse stad. Eén van de straatlantaarns zag er beschadigd uit als verwrongen staal, waardoor het helemaal naar voren boog. Ik voelde me net als die lantaarnpaal: beschadigd. Beschadigd door wat ik daarnet had meegemaakt. Een litteken dat ik nooit meer kwijt zou raken.

Mijn ogen zochten de omgeving af naar een verstopplaats of anders een uitweg. Een autowrak met gesprongen ramen viel me op, maar dit zag ik niet als een ontsnappingsmogelijkheid. De wanhoop sloeg toe. Ik moest iets vinden en snel ook.