Nakalimutan na po ata kita ft. Bangtan Boys(BTS) and EXO

1*

CHAPTER 1

Dear Journal,

We meet again! Haha JOKE! Hahahaha Fake!! You can call me that, I smile, laugh and even said "I'm okay" for 37 times I think. Pero ang totoo, I'm not. Seriously? Sinong magiin okay kung ang lahat ng pinaghirapan mo, mawawala na lang. Akala ko okay lang, we were cool, everything was alright. Until this month came, he went to the province for a family trip and he when he came back, I must say he might have left the man I once loved. He was all cold and aloof. Gusto kong itanong kung bakit? Kung anong nangyari? Pero huli na. I just woke up one day and he gave up on me.

-C.B

"Ang baduy naman ng journal ng babaeng yun" alam kong masamang basahin ang journal ng iba. Pero HELL I care. Paki ko ba. Hindi ko naman kasalanan na tatanga-tanga niyang ilalaglag ang gamit niya, dito pa talaga sa airport. Retarded ata may ari nito. Oh baka may sakit na sa neurons kaya makakalimutin. Tsaka

"C.B? Ano yun? Captain Barbel? Baka Captain Barbie, base sa penmanship eh mukhang babae siya." Oh baka naman bakla? Malay natin

"Dude? Ano ba yang binabasa mo? Share naman jan" tanong sa akin ng kabarkada ko ko. Di ko na sinagot, tsimoso talaga to. Sinara ko na yung notebook "Damot!" aniya at naupo na lang sa tabi. Babasahin ko pa yung ibang entry. Bakit? Natutuwa ako sa mga sinulat niya. Parang pamilyar ang vibe. Tinago ko na ito sa bag para safe.

CHIISA'S POV

"Asan na ba yun? Ang alam ko I packed it eh. Nilagay ko sa hand carry bag ko. Bakit wala dito. Oh my..." hinalughog ko na ang buong bag ko para hanapin yun. Pero wala talaga. Baka naiwan ko na yun kung saan. Sana naman namisplaced ko lang.

"Good morning" bati sa akin nang maintenance crew sa McDo.

I heaved a sigh

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. Hanggang ngayon ayaw pa rin makuntento ni heart sa mga sagot. Di pa rin siya maprocess ni brain. Kasi parang kahapon lang, okay naman kaming dalawa. Umakyat pa nga siya sa bubong ng rest house nila para makahanap nang signal para makapag usap kami. Tapos isang araw gigising na lang ako ganito?

"Haaaayyyy" teka ba't ko pa ba siya iniisip eh dapat hindi na eh. Masasayang yung effort kong kalimutan siya kung ganitong inaalala ko pa yung efforts niyang di naman ako sure kung sincere ba noon.

"Lalim nang buntong hininga natin aa. Parang ang bigat bigat nang pasan mo pong problema. Sa boyfriend mo ba yan iha? Naku. Iwan mo na yan. Kasi dapat ang love, 90% happiness ang dala." Hala ka! Pilipino si koya! Teka! Last time I checked nasa Korea ako aa.

"Ho? Eh bakit 90% lang po?"

"Kasi di naman natin makakaila na with happiness comes sadness and pain, so para sa dalawang aspects na yun ang 10%.Pero sa situation mo iha, parang 60% despair at 40% happiness lang yan. Imbalance. Hindi nararapat. Kaya payo lang, hindi mo deserve ang makaramdam nang ganyan. Okay? Nobody deserves to feel such pain. Now cheer up na. Baka maapektuhan pa review natin niyan" napawow na lang ako sa sinabi ni Kuya sa akin.

"Paano po ba mag move on sir?" baka sakaling mabigyan niya ako ng sagot na makakapag patahimik sa isip at puso ko.

"Hmmmn. Its not an easy process, it takes time... time to heal the wounds of the past. Sometimes it even brings back the pain. But that's normal. Balikan mo lahat nang memories at pangyayari and make yourself realize its not worth sulking. Kasi the more you run away from them, the more they'll haunt you. Una na ako iha, dami ko pang lilinisin"