Dagen gingen voorbij en ik begon het ziekenhuis echt zat te worden. Austin heeft ook niks meer van zich laten horen en de tour begint over 2 weken.
'Klop klop'
'Binnen.' zeg ik. Als de deur open gaat zie ik een make-up doos binnen lopen. 'Wie ben jij ?' vraag ik op een arrogante toon. 'Kacey en ik kan beter vragen wie jij ben. Je populariteit is gelijk aan de grond.' zegt ze spottend. 'Als ik jou was zou ik je make-up dozen gezicht maar dicht houden voor dat de inhoud nog leger dan leeg word.' zeg ik vuil terug.
'Hey meiden hebben jullie elkaar al leren kennen ?' vraagt een niks wetende Austin. 'Zeker weten !' zegt Kacey met een neppe lach. 'Dat is fijn. Ik zou het echt geweldig vinden als jullie goede vriendinnen zouden kunnen worden.' zegt hij helemaal happy. 'Vriendin worden we zeker.' zeg ik met een gepijnigd blik.
Na de bezoek van Austin en make-up doos was mijn kamer weer stil leeg.
Wow wacht even ! Ik heb zonet gewoon gepraat, ik heb mijn stem weer terug ! Alleen kan ik hem nergens voor gebruiken.. *zucht*. Wat is het ziekenhuis leven saai.
Na vele minuten liggen wroelen in mijn bed ben ik nogsteeds niet in slaap gevallen. Kijkend naar de plavond hoor ik de deur langzaam open gaan. Als ik richting de deur kijk zie ik Austin staan met een bos rozen. Zwarte rozen, mijn favoriet. Hoe wist hij dat ?
'Hoe wist je dat mijn favoriete rozen zwarte rozen zijn ?' vraag ik verbaast. 'Ik krijg geen "hoi" meer ?' 'Ik zeg geen "hoi" tegen mensen die ik niet mag' kaats ik terug. 'Ik vind het wel leuk als je zo doet' zegt hij met pret oogjes. 'Als ik hoe doe ?' 'Wanneer je doet net als of je me niet mag, maar eigelijk mij heel graag wilt leren kennen.'
Ik kijk hem alleen lachen aan en hij geeft mij een snelle knip oog.
Hij begint te lopen richting de stoel naarst mijn bed en ik volg elk beweeging hij maakt.
'Wist je dat staren onbeleefd is ?'
Het enige wat ik deed is recht op zitten, mijn haar in een staart doen en rustig gaan liggen en lachend naar hem kijken. En hij schonk mij ook een geweldig mooie lach terug.
