Sevinçten midyenin kabuğundaki sedef daha çok parlamış. Midye, kendisine huzursuzluk veren, utanç duyduğu kara taşın gerçekte çok değerli bir inci olduğunu öğrenince şaşırmış. Midye nereden bilsin? Böyle bir taş çevresindeki diğer midyelerde de yokmuş. Daha önce inci görmediği için değerini bilemezmiş. Utanarak balığa teşekkür etmiş. Balık, siyah inciye bir süre daha bakmış. Sonra:
- Gözlerimi alamıyorum. Çok güzel. Senin güzelliğini yansıtıyor olmalı. Şimdi gitmem gerek. Sonra yine gelirim.
demiş ve midyenin yanından yüzerek uzaklaşmış. Balık gözden kaybolunca, midye hemen ağzını kapatmış. Çevresindekilere göğsünde beslediği siyah inciyi göstermek niyetinde değilmiş. "Anlamazlar ne olduğunu" diye düşünmüş. Birden bire içini korku kaplamış.
"İşte bu çok kötü. Kara taşın değerini bilmezken, yalnız huzursuz oluyor, onu gizlemeye çalışıyordum. Ama, yine de yaşam güzeldi. Şimdi bir korku girdi içime. Siyah inciyi elimden almalarından korkuyorum. Sonra balık gelip siyah inciyi görmek isterse, ona gösterememekten korkuyorum" demiş kendi kendine.
Balık yokken, midye göğsündeki kara taşı özenle korumuş. Onu herşeyden, herkesten sakınmış.
