ERVA

BÖLÜM 5

Ne kadar kendimi yeni güne hazırlamaya çalışsamda okula gitmek hiç istemiyordum. Keşke hiç uyanmasaydım herşey bir kabustan ibaret olsaydı da 8 yaşımda açsaydım gözlerimi yeni güne. Ama bütün bu olanlar o kadar gerçekti ki canımı acıtıyordu. Kalbim alev alev yanıp kül olacak diye korkuyorum artık. Babamda gitmişti, terk etmişti beni. Günlerce okula gitmemiştim. Ada artık kendime gelmem gerektiğini söyleyip duruyordu. Ama ben o kadar içime kapanmıştım ki odamdan dışarı çıkmaya korkar olmuştum. Günlerce resim çizdim. Hiçbir anlamı olmayan rüyalar görüp durdum. Oysa bugün tekrar hayata dönmem gerekiyor.

Doruk her ne kadar okula yalnız gelicem desemde kapıda dikiliyordu.

Doruk " Sen yine hiçbişey yemedin mi Erva? Beni delirteceksin toparlan artık. Kendine gelmen gerekiyor" dedi ve arabanın kapısını açtı. Artık sadece susmak geliyordu içimden. Okula vardığımızda Ada kapının önünde karşıladı bizi. Ruhsuz gibi okulda dolandığımın farkındayım. Nasıl olmamı bekliyorlardı ki anlamıyorum. Kendine gel Erva. Toparlan artık Erva. Bu kelimeleri söylemek ne kadar da kolay. Bıktım artık sürekli aynı şeyleri duymaktan!

Sınıfa girdim ve en arkadaki sıraya oturdum. Neyse ki okulun son günleriydi. Yakında kurtulacaktım okuldan da bu lanet olası yerden de.