I just got home from school.
"Bakit ang tahimik?"
Kruuu. Kruuu. Kruuu.
I was about to call mom and dad when I heard something.
*Boooogsh*
Walang sabi sabi ay inakyat ko ang hagdan para magpunta sa pinanggalingan ng tunog na nagbigay ng matinding takot sa akin.
"I am so done with you!!!"
"Huh!! Ikaw pa may ganang magsabi nyan sa akin! Babaero ka. Manloloko ka. Wala kang ibang ginawa kundi lokohin ako at ang anak mo."
*Paaak* my eyes widen
"Wala ng hahantungan pa ang relasyon na to.
I am leaving you."
As the door open dad saw me standing infront of their room. Tinignan nya ako sa mata ko at sinabi niya ang mga salitang kinamuhian ko na simula noong iniwan nya kame.
"I love you anak. At patawarin mo ako."
Kriiiiing kriiiiiing kriiiiiing
Nagising ako mula sa isang panaginip. Or should I say "bangungot". Pangyayari na matagal ko ng pinipilit na kalimutan.
Hanggang sa maramdaman ko na lang ang mga luhang tumutulo mula sa aking mga mata.
"Not again.. no"
Tumayo na ako sa higaan ko at wala sa mood na tinungo ang kusina. I prepare my meal. I am about to eat when someone knock.
"Yes. Ano kailangan nila?" Matamlay na saad ko.
"Kayo po ba si Ms. Love Santiago?"
"Yes ako nga"
"Delivery po pra sa inyo. Pakipirmahan na lang po ito."
At ibinigay niya sa akin ang isang kahon. at saka ko pinirmahan ang dapat pirmahan.
Pagkasara ko ng pinto ay tinignan ko ang papel na nakaattach sa kahon.
Biglang napuno ng galit ang puso ko. Dahilan pra itapon ko sa basurahan sa kusina ang kahon na natanggap ko.
"I don't need you. At kahit kailan man hinding hindi ako hihingi ng tulong sayo." Umiiyak na sabi ko.
Yes, I am Love Santiago. Na sana ay hindi na lang naging ako.
---
Gosh. Chapter one done!!
sana magustuhan niyo.
God bless :)
xoxo
