Tinignan ko siya at nakita kong nakatingin din siya sa malaking puno dto sa park.
"Sa pangalawang pagkakataon ay hindi nakabalik ang bata. Makalipas ang mga taon ay muling nagbalik ang bata na ngayon ay isa ng binata at nagtatrabaho na. Masaya siyang sinalubong muli ng kaibigan nyang puno, "kaibigan nagbalik ka. Ang tagal kitang hinintay. Halika at maglaro tayo. O kaya ay umakyat ka sa mga sanga ko at manguha ng bunga. O kaya ay mamahinga sa lilim ko." "Pasensya ka na kaibigang puno ahh. Hindi kasi mgagawa ang mga gusto mo. Magtatrabaho kasi ako kaso wala akong damit na maisusuot." Malungkot na sabi ng binata. "Ganoon ba. Osige kumuha ka ng dahon at balat ko upang gawin mong kasuotan mo." masayang sabi ng puno. "Salamat kaibigan." At ganon nga ang gnawa ng binata at muli ay nagpaalam siya sa puno. At muli ay sinabi ng puno ang linya niya sa tuwing mgpapaalam ang kaibigan niya."
"Nakalipas muli ang mahabang panahon ay nanatiling naghihintay ang puno sa pagbabalik ng kaibigan niya. Isang araw, nakita ng puno ang kanyang kaibigan, "kaibigan nag balik ka. Halika na at tayo'y maglaro" Sa tagal ng panahon ang dating bata ay ngayon ay may sarili ng pamilya. "Pasensya ka na kaibigan. Hindi ksi ako mkakapaglaro sayo. Nagpunta ako rito pra makahanap ng materyales para sa aking magiging tahanan." "Ganoon ba kaibigan osige kunin mo ang mga sanga ko pati na rin ang kalahati ng katawan ko at gawin mong materyales sa iyong tahanan." "Salamat kaibigan" at gayon nga ang gnawa ng kaibigan. At muli ay nagpaalam siya sa kaibigan niyang puno.
Naramdaman ko ang pag ihip ng hangin.
"Makalipas muli ang napakaraming taon ay hindi nkabalik ang bata. Ngunit isang araw, ay isang matandang hapong hapo ang nagpunta sa puno. At muli ay masiglang sinalubong ito ng puno. "Kaibigan ikaw ba yan. Ipagpaumanhin mo na kung mahina na ako pra maakyat mo pa ang mga sanga ko. Wala na rin akong bunga na maibibigay sayo. Wala na rin akong dahon at lilim na maibabahagi sayo. Tanging mga ugat ko na lamang ang natitira sa akin na maibabahagi ko sa iyo." Malungkot na saad ng puno. "Paumanhin kana kaibigang puno. Pero hindi ko kailangan ng mga iyan ang kailangan ko lang ay lugar kung saan maaaring mamahinga at kung saan maaaring ihiga ang aking pagod at matanda ng katawan." "Kung gayon ay buong puso kong ibabahagi ang mga natitirang parte ko pra sa nag iisang kaibigan ko" maligayang pahayag ng puno. "Maraming salamat tapat at tunay kong kaibigang puno." hanggang sa malagutan ng hininga ang kaibigan ng puno."
Naramdaman kong muli ang malamig na paghaplos ng hangin sa aking balat.
"The tree faithfully waited for his friend. No matter how long it takes for his friend to come back. And with all his heart he give everything he has for the sake of his friend." Nakatingin ako sa knya.
"God is like the tree. He never demand for your 24 hrs. He wants you on your free time. He never gets mad on you everytime you neglect Him. He understands. He forgives you on your imperfections. And He loves you more than His friend. He truly loves you. He loves us."
I remain quiet. I don't know how and why but I felt something here.....here in my heart.
I don't know.
With her story may kirot akong naramdaman sa puso ko. Na para bang naipong emosyon na nais kumawala sa akin. Nanatili ako emotionless.
I wanted to cry at that moment but I can't maybe because my eyes are already tired.
Or maybe tuyo na ang mga luha ko.
"And as for you. Free yourself from Hatred, from Anger. Accept how God loves you so much." She says those words with a smile on her face.
"But I don't know how." I sincerely said.
"Then, why don't you write a note to God." she said.
