After kong ligpitin ang pagkain na halos hindi ko man lang nagalaw ay dali dali kong inayos ang sarili ko para pumunta sa gig namin.
Yes gig. Nagtatrabaho ako sa isang bar. At part ako ng banda. Well I don't mind kung gaano man kalaki ang sweldo namin. As long as may sigarilyo, alak at syempre konting pang high ay sapat na sakin.
Nang makapasok ako sa bar ay nakita ko agad ang kabanda at kabarkada kong si Josef.
"Yow Lo, here" kaway niya
"Wassup man. Asan na yung mga ugok?" Sabi ko sabay agaw sa sigarilyo nyang hawak.
"Hoy Lo bumili ka nga ng sarili mong sigarilyo. Tsk..."
Hindi ko siya pinansin at patuloy lang ako sa paninigarilyo.
"Hey guys aga nyo ahh." At dumating na ang iba naming mga kabanda.
"Mga ugok praktis na tayo. Ayokong masayang oras ko." Sabay lagok ng alak na nsa harapan ko.
Ganyan ang buhay ko. Banda, bisyo, barkada. Dyan umiikot mundo ko. Kaya hindi na ako nagtataka kung bakit patapon na ang tingin sa akin ng ibang tao.
The hell I care.
Habang nagpapraktis kame pra sa gig namin ay biglang nag ring ang phone ko.
"Ano kailangan mo?" Pabulyaw na sabi ko.
"Chillax man." Nakangising sabi ni Josef. Na inirapan ko lang.
"Sa susunod wag na wag ka ng tatawag sa akin. I can live without your money. I can live without YOU!" Binalibag ko ang cellphone ko.
After that call ay agad akong umuwi at wala na akong ibang ginawa kundi ang uminom.
"Ikaw lang talaga ang tunay na karamay ko!" Parang baliw na sabi ko sa beer na hawak ko.
"Haha. Salamat sayo ahh. Nakakalimutan ko problema ko. Dahil sayo hindi ko naiisip ang walang kwentang buhay ko." Sabi ko sabay inom. Halos sampung bote na nauubos. Pero sh*t bakit ganto pa rin nararamdaman ko.
The same feeling when he left us. The same feeling when the woman I admired and loved so much left me. Same feeling when I felt that I am alone.
I can feel my tears rolling down on my cheeks.
"Bakit nabuhay pa ako? Bakit SOBRANG SAYA AT GANDA NG BUHAY KO?? BAKIT BAKIT BAKIIIIIT?" Galit na sigaw ko.
"What did I do wrong para maging ganto buhay ko? Bakit kailangang iwanan ako ng mga taong mahal ko?" Walang tigil na sigaw ko habang umiiyak ako.
"Bakit? Bakit? Bakiiiiiiiit?!!" Saad ko habang nararamdaman ko ang mga patak na ulan sa balat ko.
"Yeah. I forgot. Ako rin pla ang pinaswerteng nilalang sa mundo." At pumasok na ako sa loob ng bahay ko.
Hindi muna ako nag bihis. Hinayaan ko lang ang sarili kong maramdaman ang lamig na dulot ng pagkakabasa ko.
Nang mapansin ko ang litrato ng Nanay ko. Muli ay bumuhos ang luha sa mga mata ko.
"Mom bakit mo ako iniwan? Akala ko ba tayong dalawa ang sangga??" Kinuha ko ang litrato niya.
"Mom paano na ako. Pagod na ako. Sawa na ako sa walang kwentang buhay ko. Mom isama mo na lang ako please...." nagmamakaawang sabi ko.
"Mom.. i miss you" mga katagang nabitawan ko hanggang sa makatulog na lang ako.
--
