HAPSOLMUŞ ÖZGÜRLÜKLER

Evden çıktığında vücudunda anlam veremediği bi halsizlik hakimdi..  Akşam oluyordu, saat akşam saatleriydi fakat hava aynıydı "Karanlık".

Lisa'yı bulma ümidiyle evlerinin sokağına gitti.

-Merhaba, mike amca. Lisa nerde acaba?

-Merhaba genç bayan, Lisa yorgun olduğunu söyleyip odasına gitti sanırım uyuyor.

Cevap vermeden yukarı çıktı ve Lisa'yı ağlarken buldu..

-Bebeğimm..  Ne oldu? Anlatırmısın?

-Bilmiyorum Aisley bilmiyorum. Bu, tarif edilemez, kötü hissediyorum ve çok halsizim. Sanki kötü şeyler olacak gibi.

Aisley'in gözleri daldı ve düşünmeye başladı, neler oluyordu böyle?

-Bebeğim sakin ol yalnızca kötü bir his, önemli birşey değil geçeceğine eminim.

Beraber sokağa çıkıp yürümeye başladılar, her ikiside konuşmuyor sağa sola bakıyorlardı.

-Sizi epey üzgün görüyorum kızlar, bi sorun mu var?

Aisley cevapladı:

-Sen bu soruyu sorana kadar yoktu.

"Scott kendine hakim olamıyordu artık, sevginin de bir sınırı vardı, güzellikle olmuyorsa zorla olmalıydı. Bu istisna sadece Aisley'e özeldi."
Arkasını dönüp cevap vermeden uzaklaştı, fakat giderken kendi kendine söylendiği anlaşılıyordu.

Bi mekana oturup sıcak birşeyler içtikten sonra Lisa ya baktı.

-Saat geç oluyor tatlım, eve gidip biraz uyumak istermisin?

-Ah, sanırım iyi olur yarın erken kalkacağım nasıl olsa.

-Peki o zaman tatlı Lisa'm, gidelim hadi.

Birkaç dakika sonra Lisa ile evlerinin önünde vedalaştılar ve ayrıldılar, Aisley merak ediyordu; Neler oluyordu? Bu tuhaf his, rüyasında ki ses..

Gözleri yerde, bunları düşünerek kırsal bi alana geldi. Burası bitki örtüsünün tamamen öldüğü bir düzlüktü ve Ay'ın yüzeyini andıran tümseklerle doluydu. Hissettiği yalnızlık onu ürkütücü şeyler düşünmeye teşvik etti ve bulunduğu yerden eve doğru yürümeye başladı.

Herşey ne kadar anlamsızdı, insanlar birşeylerin peşindeydi, çalışmak, çalıştırmak ve para.

Eve vardığında heryeri dağınık buldu.. Yalnız yaşıyordu.

Korkuyla kapıya doğru yöneldi ve birisinin dışarı doğru kaçtığını gördü, arkasından koştu fakat onu tanıyamadan, o çoktan köşeyi dönmüştü.

Tekrar eve girdi ve sanırım hırsızlık olduğunu düşündüğü bir karmaşa içerisindeydi. Çalınacak pek eşyası yoktu, ev karıştırılmış birşeyler aranmıştı sanki..
Çünki kontrol ettiği kadarıyla hiçbirşey alınmamıştı. Yatağına oturdu, dirseklerini dizlerine koyup yüzünü avuçları içine aldı ve ne düşündüğünü bilmeden gözleri daldı.

Gözlerini yerden ayırdığında, "Neler oluyor tanrım" diye mırıldandı. Kapı omuz ile kırılmıştı bu bariz belliydi. Evi düzeltmeye karar verdi, yatağından başladı.
Bu da neydi böyle..

Bir not: "Yalnız değilsin"

Birisi beni koruyor diye mi düşünmeliydi, yoksa birisinin varlığından korkmalımıydı? Bu çok anlamsız dı ama oda sessiz bir korkunun gölgesine bürünmüştü..

Bir saate yakın bir sürede odayı toparlamıştı. Uyumak, onun için kısa süre de olsa gerçeklerden uzaklaşmak, dünyadan soyutlaşmak için mükemmel birşeydi.

04:45
Yine aynı sesle sıçradı yatağından, "Onu bul"

O kim?  O kim lanet olsun, o kimm diye bağırdı. Ağladığını farkettiğinde halen bağırıyordu. Saniyeler içinde yüz ifadesi ciddileşti, aynaya bakma ihtiyacı duydu ve kalkıp kendini toparladı.
İyi olduğuna kanaat getirdiğinde tekrar uyumaya başladı yarın yapması gereken "Onu bul, listesi" hazırlayacaktı.

Uyandığında saat 06:20 idi. Uykusu olmadığını farkettiğinde yataktan çıktı ve sandalyeye oturup düşünmeye başladı.

Bu sesleri 3 gündür rüyasında duyuyordu. 3 gün öncesinde ne olmuştu? Ne olmuştu?
Konferans. Peki bunun konferansla bi ilgisi olabilirmiydi? Düşünmeye devam ediyordu ve bir anda aklına konferanstaki karmaşıklık geldi.
Aceba Harry ile ilgili olabilirmiydi? Bi ihtimal vardı sonuçta, bu güne kadar hiç dikkatini çekmemiş bir çocuktu Harry. İşe gitmeyip kovulduğuna dair makbuzu da masasının üzerinde duruyordu 4 gündür, bu sebepten evden çıktığı zamanlar azdı, Harry' görmemesi de doğaldı.
O yine de onu merak ediyordu, tanışmak istiyordu.
Kahvaltılık hazırlayıp yedikten sonra Lisa'ya mesaj attı:
"Bebeğim buluşmalıyız"