Platonik Şahsiyet

Sen

Önce bahsedeyim senden. Keşke okusan bunları. Anlasan beni. Inan bana sen olmasaydin bunlar çıkmazdı bu kağıttan. Aslında aşktan falan pek anlamazdim ben bilmezdim ne nasıl oluyor. Hep başkalarının yaşadıklarını dinlerdim hiç başıma gelmemiştiki cesaret diye bir sey yok bende bu konularda. Anca şarkılarda düşlediğim adam ve en yakın arkadasımın sözde AŞK maceraları. Kitaplar şiirler bazen bir insanı sevmeye itiyor ve kaçmak bazen imkansız oluyor inanın ! Her okuduğum kitapta sevmek güzeldir ölü bir gülü bile tekrar yeşertir yazardı. Belkide haklı tüm yazarlar yoksa neden bu kadar çok okunsun ki neden uygulasın insanlar bu yazılanları. Belkide benimde birini kalbime alma zamanım gelmişti. Kim bilir başta çok saçma gelir biz kızlara belki bazıları kısa sürede yener bunu bazılarıda benim gibi uzun süre. Senden önce birileri girdi kalbime ama sadece ben bildim sevdiğimi birde bir arkadaşım. Onlardan bazıları anladi ama sevmediler haketmedim galiba bilmiyorum. Oysa ben kendimden vazgeçmiştim. Sadece sevdiklerim mutlu olsun yeter demiştim halada öyle. O geçti daha sonra kardeşim dediğim çocuga aşık olmuştum. Oldum kabul nasıl oldu bilmiyorum. Ama o bana benziyordu. Her şeyi kendi içine atıyordu bendeydi aynı dert. Ben anlatirdim o dinlerdi. O anlatirdi ben dinlerdim. Anlaşıyorduk. Bana sevgilisinden bahsedince kahroluyordum. Sıkıntı suyduki o benim kardesim sevgiliside beni en sevdiği arkadaşı olarak kabul ediyordu. Ben yine ağladım kimse bilmedi anlamadı. Hani ♥SANCAK♥ der ya " At içine " diye. Bende ancak onu yaptım. Artık seviyordum onu bundan haberi varmıydı ? Tabi ki vardı. Ve sonra bir arkadaşım bizi birbirimize yakıştırmiş. Aramizi yapmaya çalıştı. Hayır dedim o benim kardeşim asla olmaz. O da aynı şeyleri söylemiş. Hani derler ya aynı kalpler farklı vücutlarda diye. Aynı o hesap. Sonra bir ton olay yaşandı. Bir gün mesaj attim hani olur ya son umut. Kardeş olmasaydık olurmuydu dedim. Olurduk hemde çok güzel olurduk demişti. O an hem olabileceği ihtimalinin onun içinde de var olmasının mutluluğu hem olmadığının ve olamaycağının sardiğı keder tahmin edilmez bir duyguydu. Sonra ağlayarak unutmaya çalıştım. O kulaklığı her kulağıma takışım ve SANCAĞIN o sözleri canımı yakmadı dersem onun acısına saygısızlık etmiş olurdum. O sözlerde:

Kimleri yerine koyar mışım ben ?
Kal dedikçe o aktı gözümden.
Yanar içim sen sanıp kime dokunursan,
Onun ol ölene kadar!

İşin kötüsü ben gitme bile diyememiştim. Bir şekilde dost kaldık işte yeterki tamamen gitmemesiydi tek derdim. O öylece kaldı. Ama ruhumun biraz daha sakini ona verilmişti. Asla unutamam. Kimseye anlatamadiklarimi ona anlatmistim. Hep benim gibi bakardi. Sadece ben daha fazla umursardim.

Öyle işte...