Platonik Şahsiyet

Ve sonra yine SEN

Bak şimdi senden bahsediyorum yine yeniden. Liseye başlamak biraz sıkıcı birazda kaygı dolu. Sadece sen kendini farklı sanıyorsun. Yeni ortam yeni arkadaşlar ve Sen. En güzel rastlantım... En başta yani ilk gün kimin ne olduğunu bilemiyorsun. Dış görünüş bence çoğunlukla yanıltır insanı. Ben seni o gün hiç görmemiştim. Belkide dikkatimi çekmemiştin. Pek dikkatli olduğum söylenemez. Oyleydi iste. Daha geç farkettim seni. Ama o zaman alışma çabası falan hiç uğraşmadım. Daha sonrası daha farklı. Ben sana bakıyordum yalan yok ama sende bana bakıyordun. Ya da bakmıyordun bana öyle geliyordu. Ya ben değişik bir insanım. Belkide sevilmeye ihtiyacı olan. Seni tam tanımıyordum. Halada bilmediklerim var. O uzaklara dalıp gitmelerinin nedeni olmayı çok isterdim. Ama değilimdir. Hani adı şanssızlık konulabilecek insanlar var ya onlardan biride bendim sende bir umut. Memnun oldum beni tekrar dirilten şey. Her neysee. Ön sırada oturuyordum sonra en arka sıraya geçtim. O sana bakmalarıma şahit olan sıraya. Tabi en başlarda öylesineydi. Sonra öylesine olmaktan çıktı olmalıya döndü olmayacağını bile bile.Seni izliyordum bazen. Bakışlarını yakaladım sen kaçırdın. Benim bakışlarımı yakaladın ben kaçırdım gözlerimi. O gün eve geldiğimde her zaman yaptığım şeyi yaptım. Son ses SANCAK açıp kulaklarım patlarcasına dinledim. O şarkılar sanki beni anlatıyordu. Hatta benden daha fazlasını. Bu sözler Sancağın kaleminden çıktığına göre bir bildiği vardır dedim. Çünkü o şarkılar taş bir kalpten çıkmazdı çıkamazdı. "Yaşamaya gelde bahanemi bul ! " diyordu Sancak. Artık yaşama bahanem sensin Kutlarım !!!! Ya da geçmiş olsun. Hangisi uyarsa. O şarkıyı dinlerken bir anda gözümün önüne gülüşün geldi. Lanet olsun gülünce daha da sevdiriyorsun kendini bana .Haberin olmasın. Olursa gülmezsin biliyorum.