Şuan oturmuş içimdeki boşluğu düşünüyorum. Nasıl ya nasıl bitti içimdeki sevgi . Nasıl dindi içimdeki savaş . Hani alıcaktım yanlızlığımın intikamını . Döndü işte . Günü geldi neden bu vazgeçmişlik . Yapma Yeliz yapma kızım diyorum kendi kendime al öcünü. Ama yapamıyorum . Uzak durmaya söz verdim . Kendimle savaşmakta yorucu zaten. Hem ben kinde tutamam ki neyin çabası bu . Ben en iyisi size 2 yıl önceyi anlatıyım . İlk farkındalığı , ilk kalp çarpıntımı. Adı yusuf . Hiç bir özelliği olmayan basit kendi halinde biri . Eeee kızım neden o zaman böyle acı çektinde kendini yıldız tilbeye vurdun derseniz. Bilmiyorum ... Belki de sıradanlığı beni etkilemiştir. Ben küçük bi tatil sitesinde yazımı geçirirken geldi buldu beni bu his. Hemde böylesine dalgamdayken. Önce bakışlarını fark ettim. Sonra bende ona bakmaktan kendimi alamayınca olanlar oldu zaten. Bizim yusuf oğlan bu garip kızcağızın kalbine çöktü kaldı. Kara leke yaa. Şakalaşmalar başladı. Aynı masada oturmayan iki insan birden şakalaşmaya başlayıp bide üstüne birbirlerini kıskanmaya başladımı . İçinizden eyvah bu gidiş iyi feğil diyosunuz dimi. Daha bu hiç birşey. Buz dağının diğer yönüne hazırsanız . Hoşgeldiniz...
