PARÇAM

OSMAN

Deniz ÇAĞLAR

24 Aralık 2013

Sabah uyandığımda yalnız başınaydım tıpkı eskilerden bir parça gibi. Güneş yine tüm odayı istila etmişti. Yanımda Demitri yoktu, bu sabah erkenden kalkmış ya da hiç gelmemişti.

Başım ağrıyordu kalkıp duş almaya gidecektim ki Demitri karşıma çıktı. Gülümsemesini bahşetti bana.

Sonra küçük bir öpücük hediye etti biricik karısına.

Güzel bir sabah mıydı? Acaba karlar duruyor muydu?

Banyoya gidip merakımı kendi içime sakladım. Yaklaşık yarım saat sonra çıktım ve Demitri'ye seslendim.

"Hayatım." dedim bağırarak.

"Efendim" dedi uzaktan.

Sesi mutfaktan geliyordu. Yanına gitmeye karar verdiğimde kapı çalmıştı. Kapıya doğru yöneldiğimde benden önce davranmış ve Demitri açmıştı kapıyı. Karşımızda bir küçük çocuk duruyordu. Bize bakıp gülümsüyordu.

"Özür dilerim" dedi küçük çocuk.

Daha biz neden özür dilediğini anlamadan çocuk devam etti.

"...ben sadece burdan geçiyordum ve sizin kapınızın önünde bir şey buldum size ait olacağını düşündüm." dedi biraz mahçup.

Elindekini bana uzattı. Defterim çocuğun elinde duruyordu.

Hızlı bir şekilde kaptım.

"Şey ben özür dilerim." dedi bu sefer gözleriyle ayaklarına bakıyordu. Utanmıştı.

Ben utandırmıştım bu küçük çocuğun masum kalbini.

Hayır...

"Hayır hayır özür dilemene gerek yok. Bunu getirdiğin için teşekkür ederim üzülmek yok tamam mı? Baksana biraz içeriye gelmeye ne dersin?" dedim sevecen bir şekilde.

Çocuk biraz utanmış ; " Efendim annem yabancıların evine girmeme izin vermiyor." dedi.

Gülümsedim.

"Ama annen burada değil ve sende iyilik yaptığın için bunu hakettin haydi içeriye gel." dedim.

Demitri bana bakıp gülümsüyordu. Ben de ona karşılık verdim.

...

"...evet" dedi çocuk.

Annesinin biricik oğlu olan bu çocuğun adı Osman idi.

Osman güler yüzlü,utangaç ve oldukça sevimli bir çocuktu. Bize hayatından küçük anılar anlatmıştı. Sadece annesi vardı onun için. İkisi birlikte biraz uzaktaki evde kalıyorlardı. Gariptir ki her gün oradaki sokaktan geçmeme rağmen Osman'ı ve annesini hiç görmemiştim.

Evet artık onları tanıyordum. Osman bana söz vermişti annesini benimle tanıştıracaktı.

Osman'a biraz kurabiye ikram etmiştik. Sonra biraz sohbetten sonra ayrılmıştı yanımızdan.

"Demitri" dedim Demitri'ye bakarak . yüzüme çevirdi bakışlarını,

"Efendim Agapiméni." dedi biraz şaşkın.

"Oğlumuz böyle olsun." dedim usulca.

Yüzüme bakıp gülümsedi.

"Olsun. Osman olsun." dedi.