Breathless (m.c.) 3 | end

4

"ขอโทษนะ" เสียงแหบแห้งที่ไมเคิลเดาว่าเกิดจากการที่เจ้าตัวร้องไห้ไม่ยอมพักผ่อนดังขึ้นจากข้างหลังไมเคิล ไมเคิลละมือจากลูกบิดประตูและหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงน่าสงสารทันที

"ไมเคิล เราขอโทษ" แอมเบอร์พูดย้ำอีกครั้ง มือบอบบางของเธอถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแรงๆ เสียงสะอึกสะอื้นของแอมเบอร์ดังขึ้นเบาๆตามจังหวะการร้องไห้ของเธอ "...ขอโทษ" เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับกล่าวคำขอโทษออกมาซ้ำๆไม่หยุด

ไมเคิลมองผู้หญิงตรงหน้าเขาร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไร เขามองเธอค่อยๆใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออกจากใบหน้า มองดวงตาคู่โตสวยที่ช้ำเพราะการร้องไห้อย่างไม่ยอมหยุด มองความอ่อนแอของคนที่เขาหลงรักสุดหัวใจ ไมเคิลถอนหายใจออกมาก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นมาคว้าร่างเพื่อนสาวที่เขาหลงรักเข้ามากอดปลอบ เธอเล่นร้องไห้ไม่หยุดขนาดนี้ใครจะกล้าไม่หายโกรธกันล่ะ

แอมเบอร์ซุกตัวเข้ามาหาไมเคิลทันทีที่เขาดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ เธอกอดเขาแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาหนักยิ่งกว่าเดิม เสียงร้องฟูมฟายของเธอดังไปรอบๆทางเดินแคบๆ และสะท้อนความโศกเศร้ากลับเข้ามาในใจของไมเคิล

สามวันที่ไมเคิลหายไปจากชีวิตแอมเบอร์ สามวันหลังจากที่แอมเบอร์ต่อว่าไมเคิล

เขาคิดว่าเธอจะไม่ให้อภัยเขาเสียแล้ว

"อย่าร้องไห้นะ" ไมเคิลลูบหลังเธอไปมา "เราแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนของเราเสียใจ"

แอมเบอร์พยักหน้าใส่บ่าของไมเคิลอย่างบ้าคลั่งเป็นการตอบรับคำพูดของเขา น้ำตาของเธอค่อยๆไหลซึมเข้าไปในเสื้อยืดของเขาจนชุ่ม มือสองข้างของแอมเบอร์รัดไมเคิลเอาไว้เหมือนกลัวว่าเขาจะหนีจากเธอไป

มือของเขารัดตัวหญิงสาวให้แน่นขึ้น พยายามบอกกับเธอผ่านสัมผัสว่าเขาไม่มีทางทิ้งเธอไปไหน ไม่มีวันทิ้งเธอให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว