Breathless (m.c.) 3 | end

5

                 

ถึง...ไมเคิล

ขอโทษนะ

ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ทุกเรื่องเลย เรารู้ว่าไมเคิลรักเรา รู้ว่าไมเคิลรู้สึกยังไงกับเรา เราขอโทษนะ ขอโทษด้วยที่เราไม่ยอมฟังไมเคิล โลกที่ไม่มีดีแลนมันเงียบเหงาเหลือเกิน เราคิดถึงเขา
และเรารักเขามาก มากจนเรารู้สึกว่าทุกอย่างบนโลกมันไม่มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้ว เราพอใจไปอยู่กับดีแลนมากกว่าจะอยู่อย่างไร้ค่าบนโลกแห่งนี้
ไม่รู้ว่าไมเคิลจะเข้าใจเราไหม ฮะฮะ

ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะไมเคิล
ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันในวันสุดท้ายของเรา
ขอโทษที่เราไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของไมเคิลได้
ขอให้ไมเคิลเจอคนที่ดีกว่าเรา คนที่เค้ารักไมเคิล คนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆไมเคิลตลอดเวลา
เราจะคอยดูเพื่อนเราคนนี้มีความสุขนะ

ขอโทษจริงๆ

แอมเบอร์

ปล.วันนี้ที่เรายิ้มเรายิ้มให้ไมเคิลจากใจของเรานะ :)

- Breathless -

"ดีแลนสบายดีมั้ย" ไมเคิลส่งยิ้มให้กับแท่นสลักหินอ่อนตรงหน้าเขา มือหนายกขึ้นปัดฝุ่นบนหินอ่อนเล็กน้อย ดวงตาที่ฉายแต่ความใจดีมองตรงไปที่ชื่อของเพื่อนตัวเองพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างให้

"ปีนึงแล้วนะที่นายจากไป" ริมฝีปากหนาฉีกออกเป็นรอยยิ้ม ร่องรอยความเจ็บปวดยังคงปรากฎชัดในสายตา "ไม่รู้ว่าอยู่ที่นู่นนายมีความสุขมั้ย แต่คิดว่านายน่าจะไม่เหงา" ดวงตาของเขากวาดไปที่ป้ายหินด้านข้างที่ตั้งไว้คู่กัน "แอมเบอร์คงจะได้เจอกับนายแล้ว"

น้ำตารื้นขึ้นจนค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ไมเคิลยกมือขึ้นปาดมันออกลวกๆ เขาทอดมองชื่อบนป้ายหินสองอันอีกครั้ง ริมฝีปากหนาฉีกออกเป็นรอยยิ้มกว้างในยามที่จ้องมองไปยังแท่นหินสองอัน

...รอยยิ้มเศร้าหมองจากการสูญเสียคนที่รักสองคน

"เราได้จดหมายของแอมเบอร์แล้วนะ" มือข้างหนึ่งชูจดหมายยับๆในมือขึ้นโบก "พอดีเรื่อง...นู่นนี่ ของแอมเบอร์จัดการนานไปหน่อย กว่าคุณแม่ของแอมเบอร์จะเจอจดหมายฉบับนี้มันเลยนานมากแล้ว"