SON NOKTA

Son Nokta -10-

Eve geldiğimizde çok yordun olduğumdan hemen odama çıktım ve uyumaya karar verdim. Nedense gözümü her kapattığımda onunla ilgili bir kare geliyordu önüme. Burada da rahat vermiyordu lanet olasıca. Niye böyle oluyor ki diye düşünürken Damla'ya anlatsam mı diye düşündüm bir an. Ama ortada bir şey yok ki neyi anlatacaktım? Yani tek yaptığımız şey düzenli olarak kavga etmek. Düşüncelerim arasında bir esneme gelince uykumun geldiğini düşünerek uyumaya karar verdim.

Uyandığımda sabah olmuştu. ''Yuh ayı gibi uyumuşum. Kış uykusuna yatmışım mübarek.'' Diye düşünürken yavaşça kapı açılınca o tarafa doğru döndüm. Gelen annemdi. ''Sonunda uyanmışsın fındığım. Dünden beri uyuyorsun. Bir sorun mu var?'' ay canım benim ya nasıl da endişelenmiş. Onu daha fazla korkutmamak adına konuşmaya karar verdim. ''Hayır anneciğim gayet iyiyim. Beni merak etme sen.'' Ben konuşurken çoktan yanıma gelip oturmuştu bile. ''Korkuttun beni fındığım.'' Diyerek yanağıma bir öpücük kondurdu ve sıkıca sarıldı. Ee yani kadın da haklı şimdi. Yaklaşık bir gündür uyumuşum yuh yani. Ben olsam öldü falan sanardım yani. ''Hadi kuzum kahvaltı hazır gel de bir şeyler ye.'' Dediğiyle gülümseyerek cevap verdim. ''Tamam validem sen in geliyorum ben de.'' Annem çıktıktan sonra banyoya doğru giderek günlük işlerimi hallettim ve çıktım. Giyeceklerime karar vermek için dolabımın karşısına geçtim. Beyaz salaş askılı bir tişörtle siyah düşük bel bir pantolon giymeye karar verdim. Göbeğim hafif açıkta kalıyordu. Takı kutumun karşısına geçip içinden beyaz oval uzun bir kolye çıkardım ve onu taktım. Kirpiklerim zaten kıvrıktı. Bu yüzden makyaj yapma gereği duymadım ya da canım istemedi bilmiyorum. Ayağıma da siyah apor ayakkabımı geçirerek aşağı inmeye karar verdim. Saat daha 10:17 'ydi. Dün ablama alışveriş sözüm vardı. Ama hayvan gibi uyuduğumdan gidememiştik. Bugün gideriz diye düşünerek kahvaltı masasına doğru ilerledim. Masada gördüğüm birkaç parça şeyi tabağıma koyarken söze girdim. ''Abla...'' diyerek ablamın dikkatini üzerime çektim. ''Sana alışveriş sözüm vardı. Bugün bir işim yok istersen gidebiliriz.'' Dediğimde dikkatlice beni izliyordu. Nereye baktığını merak ederek bakışlarını takip ettim. Tabağıma bakıyordu. İyi de neye bakıyordu ki bildiğin kahvaltı tabağı işte. Dikkatini tekrar üzerime çekmek için ''Ablaa.'' Dedim. Bakışlarını bana çevirerek ''Hı..Şey olur.'' Dedi. Bunda bir şey var ama hadi hayırlısı.

Kahvaltımı bitirince çantamı almak için yukarı çıktım. Odama çıktım ve hemen bir çanta seçerek cüzdanımı ve telefonumu içine attım. Güneş gözlüğümü de kafama taktım ve aşağı inmeye başladım. Tam ben hazırım diye bağıracaktım ki ablamla annemin konuşmalarını duydum ve gizlice dinlemeye başladım.

''Evet bir şeyleri var gibi ama ben anlayamadım kızım. Sen daha iyi bilirsin.''

''Annecim her zamanki Selinden farklıydı görmüyor musun? Belli kesin bir şeyi var. Yani en önemli belirtisi bugün kahvaltıda tabağını doldurmadı. Koyduğu şeyleri de yemeden kalktı. Sürekli dalıp gidiyor. Bir gün boyunca uyuması da normal değil. Zaten dün de tatilden bir sinirle döndük. Ne olduğunu anlatmıyor ama depresyon belirtileri var.''

''Birine aşık falan mı oldu acaba? Kızım seninle her şeyini paylaşır. Bir konuşmayı dene bugün.''

''Tamam.'' Diyerek mutfaktan çıkıyorlardı ki beni görmesinler diye hemen merdivenlerden çıktım ve yeni gelmiş gibi yeniden inmeye başladım. ''Ben hazırım.'' Diyerek ablamın yanına gittim. ''Aa dur telefonum yukarıda kaldı hemen alıp geliyorum.'' Diyerek merdivenlere yöneldi. Bu sıra da ben de onların konuşmalarını düşünmeye başladım. Depresyon dediler, aşk dediler bunlarla alakam olmaz benim. Yani dün çok yorulduğumdan o kadar uyumuşum bu normal bence. Bugün de canım istemediğinden yemek yemedim bunda ne var sanki? Düşüncelere dalmışken ablam merdivenlerden inerek yanıma geldi. Evden çıktığımızda hemen arabama doğru yöneldim ve arabayı çalıştırarak alışveriş merkezine doğru sürmeye başladım.