Hartelozen

hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 

Rose werd wakker door het gegil buiten. Ze stapte blootvoets uit bed en liep naar haar dakraam. Ze schoof de gordijnen opzij en de schaduwen van de vlammen vielen op haar gezicht. Ze drukte haar gezicht tegen het raam en keek naar het afschuwelijke tafereel wat zich beneden afspeelde. Vrouwen renden gillend over straat met hun kinderen in hun armen. Mannen schreeuwen om hulp en struikelde over het puin. Vlammen overal in de huizen, rook vertroebelde haar zicht. Hartelozen waren overal, ze keken in het rond op zoek naar een nieuwe prooi. Het was moeilijk de hartelozen van de normale mensen te onderscheiden. Je moest letten op de barsten in hun nek en hun knappe uiterlijk. Als iemand in een harteloze verandere werd zijn haar zwart, zijn ogen donkerbruin en zijn gezichtsuitdrukkingen scherper en donkerder. Na een aantal jaar kon Rose ze al aardig onderscheiden. Ze zag hoe haar buurvrouw zichzelf uit haar bedkamerraam wierp, op de vlucht voor de brandende vlammen. Ze overleefde de val maar wet meteen neergestoken door een harteloze. Even later stond ze op om mee te doen aan het gevecht, maar nu stond ze aan de andere kant. De hartelozen staken hun messcherpe nagels in de kelen van de onschuldige mensen.  Door het gif in de nagels werden sommige mensen ook hartelozen. Dit werden de verraders genoemd.  Dit kwam niet zo vaak voor, maar als een harteloze erg krachtig was wel. Sommige mensen op straat kende ze, sommige alleen van gezicht maar ze kwamen haar allemaal bekend voor. Het waren de mensen waarmee ze was opgegroeid, de mensen die haar bescherming hadden geboden en haar hadden getroost. Het waren haar vrienden en familie. Tranen vertroebelden haar zicht, ze liet ze lopen. Ze wist dat ze moest vluchten, zoals afgesproken maar ze kon niet. Ze was te bang om te bewegen, maar ze wist dat als ze niet snel wegging de hartelozen ook haar zouden pakken. Ze wou nog niet dood, en al helemaal niet leven onder de onderdrukking van de hartelozen.

Ze hoorde de trap naar haar zolderkamer kraken, haar hele lichaam bevroor van angst. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel. Haar blik viel op een foto van haar en James. James, haar vriendje. Ze dacht aan zijn kastanjebruine haar, zijn honingbruine ogen en zijn glimlach. Hoe hij alles en iedereen wou helpen en van de natuur hield. Hoe hij lachde om haar en haar veilig liet voelen. Hoe  hij haar complimenten gaf en haar door onzekere tijden heen bracht. Hoe hij iedereen aan het lachen kon maken in donkere tijden, en nooit overhaaste beslissingen nam. De gedachte aan hem liet haar de waarde van het leven weer inzien. Als ze zichzelf over zou geven zou ze hem nooit meer zien! Ze moest voor hem ontsnappen en hem vinden. Ze moest James vinden. Ze zocht haar kamer door op zoek naar een uitgang. Ze herinnerde zich dat haar raam uitkwam op het dak, zo was ze vroeger een keer samen weggelopen met James. Ze was toen nog maar 12 en was klaar met school, de regels en haar ouders die haar maar niet met rust wouden laten. Die haar perfect wouden maken, terwijl ze al perfect was voor James.  Ze rende snel naar het raam, smeet het open en wurmde zichzelf door het kleine raampje heen. Ze sloot het raam achterzich en klom snel bovenop het dak. Door de regen die al de hele avond viel was het dak nat en glibeerig, de rook prikte in haar ogen en overal waar ze keek waren vlammen. Ze voelde zich hopeloos, toen zag ze de oude eikenboom naast het huis staan waar ze vroeger altijd in klom. Ze schuifelde voetje voor voetje het dak over tot ze bij de boom was. Ze nam een klein aanloopje en sprong de boom in. Haar handen grepen de dikke stam vast en ze liet zich op een van de takken zakken. Ze had het gehaald! Nu nog weg komen uit haar dorp, de hartelozen zouden in haar dorp blijven en alle mensen die zich zouden verzetten vermoorden. De volgende dag zouden de andere troepen komen om alles van waarde en de overlevenden hier weg te halen en naar kampen te brengen. Ze moest dus voor morgen weg zien te komen, ze kon niet in de boom blijven zitten. Ze klom voorzichtig uit de boom, dit ging moeilijk omdat ze haar nachtjapon nog aanhad en de takken erg glad waren. Uiteindelijk stond ze op het gras. Ze had twee opties, ze kon via de tuindeur de steegjes inlopen. Alleen de dorpbewoners wisten de weg in deze smalle steegjes die kriskras door elkaar heen liepen, maar het was mogelijk dat een harteloze de steegjes ingegaan was. Optie twee was om over de heg heen te klimmen naar de tuin van de buren en via daar de rivier afvaren in het bootje, wat de buren altijd in hun tuin hadden liggen, naar het bos aan de overkant. Het linke daaraan was dat het water een sterke stroming had en het een flinke afstand was. Als de boot er van de buren niet was moest ze zwemmen.