Hartelozen

Hoofdstuk 7

Rose werd weer wakker door de bel, ze lag nog in de hoek naast het paneeltje. Ze had er al 2 schroeven uit gedraaid en ze kon het plaatje langzaam heen en weer schuiven. Nog 1 nacht en dan kon ze eindelijk zien of er echt een bedieningssyteem van haar chip eronder zat. Ze had nog niet nagedacht over het feit dat het ook gewoon een leiding kon zijn, opeens voelde ze de paniek opkomen. Wat als het echt gewoon maar een leiding was? Of gewoon een microfoon of een camera? Rose wordt rustig, adem in adem uit sprak ze zich zelf toe. Langzaam werd ze weer rustig. Ze liep naar de douche, pakte de zeep en ging onder de warme stralen staan. De warme douche deed haar veel goed, de naar citroen ruikende zeep verfriste haar. De douche stopte al veel te vroeg, toen ze op haar klok keek zag de zag ze dat ze al lang in de eetzaal had moeten zijn. Ze deed snel haar kleren aan zonder zich af te drogen en rende naar de ontbijtzaal toe. Niet nadenkend bij welke gang ze inrende kwam ze uit op een deel van het betonkamp wat ze helemaal niet herkende. Normaal had ze altijd Opal, Storm en Lynn gehad om haar de weg te wijzen, maar nu ze te laat was wist ze niet waar ze naar toe moest. Ze voelde hoe haar ademhaling sneller ging, Rose liep terug naar het kruispunt waar ze dacht verkeerd te zijn gelopen. Bedachtzaam keek ze elke gang in, zoekend naar herkenpunten. Elke gang was hetzelfde, alles was van beton. Ze werd bang dat ze haar rang 2 zou kwijtraken als ze te laat zou zijn. Ze keek op de klok die aan de betonnen muur hing, ze zag dat over 5 minuten het ontbijt al was afgelopen en ze naar de hoofdzaal moest gaan. Als het ontbijt was afgelopen moest ze maar de rest volgen naar de hoofdzaal, maar ze wist niet zeker of ze wel een dag werken zou overleven zonder eten in haar maag. 

Na wat een uur duurde ging eindelijk de bel die aangaf dat het ontbijt was afgelopen, Rose legde een hand op haar rammelende buik. Ze had geen idee hoe ze het vandaag ooit ging overleven. Ze hoorde zachte stemmen in de linkergang, snel stond ze op en liep ze op de andere gevangenen af. Blij omdat ze eindelijk weer wist waar ze was stapte ze de hoofdzaal in. Ze ging op haar tenen staan om te kijken of ze Opal of Lynn ergens kon vinden, maar haar vrienden waren nergens te bekennen. Ze waren waarschijnlijk nog rang 1, teleurgesteld ging ze in de rij staan. Ze kreeg te horen dat ze nu beton in kleinere stukjes moest hakken in werkbank D7. Rose begon zich weer hopeloos te voelen, ze had nu geen vrienden om aan te vragen waar dat was. Ze zocht de gezichten in de zaal af naar bekenden, maar iedereen was onbekend voor haar. Ergens voelde ze nog een stille hoop dat ze op een dag haar familie of James zou tegenkomen. Ze liet zich door de stroom mensen meevoeren en zo kwam ze uit in het werkgedeelte van het betonblok wat ze nu thuis moest noemen. In dit deel van het kamp, in tegendeel tot het woongedeeltje, hingen wel bordjes. Gerustgesteld begon ze alle bordjes te lezen, op zoek naar de werkbanken. 

Trillend op haar benen liep Rose naar de werkbanken toe, het gemis van eten begon haar nu echt te raken. Ze voelde hoe de energie uit haar liep, je moet voorstellen hoe blij ze was toen ze zag dat werkbank D7 bestond uit een tafel met een kruk ervoor. Ze plofte dankbaar neer op de kruk en begon met een hamer op brokken beton te slaan, om er zo kleine stukjes van te maken. Hartelozen liepen door de zaal heen, iedereen controlerend op het aantal brokken dat ze al stuk hadden geslagen. Na een uur werd er opeens een vrouw rechts van haar van haar kruk getrokken. De oude vrouw was in slaap gesukkeld tijdens het werk, iets waar ze nu wel spijt van zou hebben. De harteloze drukte de vrouw tegen de muur aan en zette zijn nagels tegen haar keel. De ogen van de naamloze vrouw werden groot van schrik, je zag haar borstkas snel op en neer gaan. De scherpe nagels trokken lijntjes over de zachte, roze huid van de vrouw haar keel. 'Sly Burha Gylkje' siste de Harteloze, weer in het eigen taaltje wat het Lysisch werd genoemd. Uit de hoek van de zaal kwamen twee Hartelozen tevoorschijn met een klein apparaatje, die met een flink tempo op de vrouw afliepen. De vrouw begon te spartelen en te protesteren tegen de muur bij de aanblik van het apparaatje.  Rose vroeg zich af wat het apparaatje deed en waarom haar angst zo groot was. Dit werd al snel duidelijk toen de harteloze het apparaatje tegen de slaap van de vrouw aanzette en er een grote, dodelijk, schok door haar lichaam heen ging. De harteloze liet het lichaam van de vrouw los en liet het op de koude vloer vallen, alsof het oud vuilnis was. Geschokt staarde Rose naar het tafereel, de vrouw lag bewegingsloos op de grond. Haar grijze haren verwilderd over de grond, haar handen aan de weerszijden van haar lichaam. De ogen staarde naar het plafond, levensloos. 'Doorwerken, er is hier niks te zien!' Schreeuwde de hartelozen en iedereen begon weer druk te slaan op het beton. De hartelozen liepen weg, het lichaam van de vrouw bleef achter. Waarschijnlijk om iedereen te laten zien wat er gebeurde als je te zwak was. Rose begon met nieuwe kracht in te slaan op het beton, bang om hetzelfde te eindigen als de vrouw. 

'S nachts kon ze het beeld van de vrouw maar niet kwijt raken, rusteloos draaide ze op haar matras. Ze besloot dat ze maar beter aan de schroeven kon gaan draaien, dan deed ze nog wat nuttigs. Ze schoof zo langzaam mogelijk naar de hoek waar het paneeltje zat, zocht de schakel en begon weer te draaien. Ze dacht terug aan de lunch, waar ze Opal en Lynn bezorgd had aangetroffen. 'Rose, we waren zo bezorgd om je!' Hadden ze geroepen, ook hadden ze extra eten voor haar meegesmokkeld om haar weer op krachten te helpen. Wat was ze blij dat ze Opal en Lynn had, zonder hen had ze het waarschijnlijk al lang opgegeven. Ze moest namelijk goed blijven presteren, als ze ook maar 1 foutje maakte werd ze als echtgenote naar een villa gestuurd. Als ze 1 ding niet wou, was het wel naar een villa gaan en trouwen met een harteloze. Ze moest hier blijven tot ze kon ontsnappen. De eerste schroef schoot los, ze kon het plaatje nu al zichtbaar over de vloer heen schuiven. Nog 1 schroef en ze wist wat er onder het paneeltje zat, of haar hoop haar niet bedrogen had. Als een bezeten begon ze te draaien en te wrikken aan het schroefje, het moest los komen. Na een vermoeiend en stressvol uur schoot de schroef los, ze kon nu eindelijk het plaatje optillen. Ze plaaste haar nagels onder de randen en schoof het ijzeren plaatje aan de kant. Ze verwachte dat er een alarm, of een waarschuwing af zou gaan maar het bleef doodstil. Ze was bang om te kijken wat er zich in de holte onder de vloer bevond, bang voor een teleurstelling. Oke Rose, je kijkt op drie sprak ze met zichzelf af. '1, 2, 3' fluisterde ze langzaam en ze wende haar blik op het gat.