Penceremde Ki Hayat

4.BÖLÜM

Bende hızlıca işime konsantre olmaya çalışarak klinikten içeri girdim.

-Günaydın Emel, Nasılsın bugün?,diye sordu Yavuz Bey meraklı gözlerle beni süzerken.

-Günaydın,teşekkür ederim,dedim ve merakına yenik düşerek:

-Eee Emel hayatın nasıl gidiyor bakalım. Sen bu saatlere pek kalmazdın dedi mesainin başlamak üzere olduğunu göz ucuyla duvardaki saate bakarak anlamıştım.

-Şeyy...Efendim, biraz yavaş yürüdüm de bugün,deyiverdim, biraz çekingen biraz da utanarak.

-Pekala öyle olsun bakalım,dedi kibarca gülümserken.

Bende hemen kafamı hasta listesine çevirdim konuyu değiştirmek istercesine.

-Evet bugün elimizde neler var?,diye sordu ellerini ovuştururken.

Bu hareketi biraz garip gelmişti.

-İlk olarak Merve Hanım'la başlayabiliriz,dedim ekrana ismi girerken.

İsim ekranda gözükür gözükmez nerdeyse benim yaşlarım da sarışın güzel yüzlü bir kız girdi içeri. Burnu ve gözleri kıpkırmızıydı ve elindede bir peçete kutusuyla dolaştığı her halinden belliydi.

-Merve Hanım, hoşgeldiniz,buyrun oturun lütfen,dedi Yavuz Bey biraz duygusallaşmıştı sanırım.

Ee tabi Yavuz Bey de olsa o da bir erkekti ve ağlayan bir kız gördüğünde böyle tepkiler vermesi normaldi.

-Evet,sizi dinliyorum, dedi eşofmanlı kızı süzerken.

Neden böyle giyinmişti acaba diye düşündüm. Belki de onun da tarzı budur. Neyse kıza odaklanmalıyım.

Merve Hanım:

-Şeyy sanırım öncelikle kırmızı burnumu ve gözlerimi açıklamam gerek.Aslında ben ağlamak istemiyorum. Moralim bozuk değil.Ama ne tuhaftır ki her olaya,her soruna tek hissedebildiğim ağlamak duygusuyla tepki verebiliyordum. Asıl sorunum da bu zaten. Bu nasıl oluyor,neden oluyor çözemediğim için şu an burdayım, diyerek tekrar hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı.

Çok üzülmüştüm bu kıza. Canımm yaa... Yavuz Bey de ne tepki vereceğini bilemeyerek:

-Tamam Merve Hanım, Sakinleşmeye çalışın,lütfen,diyebildi yutkunarak. Kız da hıçkırmasını kontrol etmeye çalışarak yavaşça duraksadı ve zar zor konuştu:

-İşte tam olarak söylemek istediğim bu,dedi gözlerinden yaşlar süzülerek.