Hartendief

Proloog

Dit verhaal wil ik opdragen aan NinaPetersx7  xJannax  zrchll en al mijn trouwe lezers. Ik heb al heel lang met het idee voor dit verhaal rondgelopen, en ben blij dat ik hem eindelijk uit kon werken.
Oja, en dit verhaal is ook een beetje voor mijn all time favoriete band de Arctic Monkeys, wat toevallig ook de favoriete band is van de hoofdpersoon van dit verhaal: Viktor Fischer.

Geniet ervan! :) x

Proloog

'But I'm not finished, 'cause you're not by my side,' – Why'd You Only Call Me When You're High?, Arctic Monkeys

_______________________

"De Deense voetbalster Louise Madsen zal deze winter de overstap maken van haar huidige club FC Midtjylland naar het Zweedse Kopparbergs /Göteborg FC. De 16-jarige Deense is naar verluid het grootste talent van haar generatie en bovendien topscoorder van Denemarken U17."

'We zijn er.'

Louise keek op van het krantenartikel. Ze zat achterin het taxibusje en had zich de gehele rit vermaakt met de muziek die door haar koptelefoon in haar oren gierde. Ze legde de krant op de stoel naast haar, maakte haar gordel los en stapte uit.

Eventjes rilde ze van de koude wind. Haar ouders waren ook al uitgestapt, en keken al zenuwachtig naar de pers die op ons stond te wachten en alvast wat foto's namen. Ongeduldig wachtte Louise af tot de taxichauffeur haar koffer uit het busje haalde.

'Dankjewel,' glimlachte Louise vriendelijk. Ze schoof de hendel uit zodat ze de koffer kon rollen. Samen met haar ouders liep ze langs het kleine groepje fotografen en pers, snel naar binnen.

-

Eenmaal binnen werden ze al gelijk verwelkomd alsof ze van de koninklijke familie waren. Een vriendelijke dame in een net mantelpak ving hen meteen op.

'Goedemorgen Louise...Meneer en Mevrouw Madsen,' glimlachte ze breed. 'Loopt u mee.'

Ze volgden de dame naar een groot kantoor. Daar stonden ook al twee mannen die Louise inmiddels kende. De ene was Jens, algemeen directeur, en de andere was Lars, manager van de vrouwenafdeling. Iedereen gaf elkaar een hand. Gelijk hoorde Louise klikgeluiden van verschillende camera's.

Al snel gingen ze aan de lange tafel zitten. Voor haar neus lag het contract zoals ze die al een paar dagen geleden door hadden gesproken.

Ze hoorde haar ouders nog wel druk praten met Jens en Lars, maar met haar gedachten was ze ergens anders. In haar gedachten was het helemaal stil.

Voor haar neus lag waar ze altijd al van had gedroomd. Ze stond op het punt om te tekenen bij een topclub. Al sinds ze een klein meisje was droomde ze ervan om ooit haar brood te verdienen met voetballen. En nu zat ze hier, in Zweden, en zou ze dadelijk een behoorlijk dikke boterham kunnen verdienen met voetballen. Alles wat ervoor nodig was, was haar handtekening op het papiertje voor haar.

'Laten we nu dan maar gewoon overgaan naar waar we hiervoor zijn,' zei Jens vrolijk. Hij schoof Louise een duur uitziende pen aan. 'Louise, ga je gang.'

Louise pakte de pen aan en kon het niet verhelpen dat ze een glimlach had van oor tot oor. En toch miste ze bij dit belangrijke moment iemand. Want bij een van de belangrijkste momenten in je leven, horen de belangrijkste personen in je leven.

En de belangrijkste persoon voor haar, die was er niet.

Die was er nooit.

'Louise?,' Hellen, haar moeder keek haar eventjes bezorgd aan met haar grote blauwe ogen.

Snel drukte Louise de pen op het witte papier en krabbelde haar handtekening. Er werden weer tientallen foto's gemaakt.

'Welkom bij Kopparbergs /Göteborg FC,' glimlachte Lars toen.