Hartendief

Hoofdstuk 9

Laatste normale hoofdstukje alweer! Overmorgen de epiloog :) Ik geniet trouwens echt van jullie reacties <3 Hihi!

Hoofdstuk 9

'And I can't help myself, All I wanna hear her say is "Are you mine?",– R U Mine, Arctic Monkeys

__________________________________

'Je hoeft echt niet hier te blijven hoor, ik zal niet doodgaan ondertussen,' zei Louise. 'Ga alsjeblieft gewoon Oud & Nieuw vieren met je familie in Denemarken.'

Het was bijna een week later en Louise merkte dat ze zich al een stuk beter voelde. Viktor was er elke dag, en ging alleen weg als Louise bleef doordrammen. Of als Julian even aan haar bed kwam zitten. Ze had nog steeds geen idee wie hij was, maar volgens de dokter zou haar geheugen vanzelf terugkomen. Hij bleef telkens maar kort, eigenlijk zat hij alweer klaar om te vertrekken zodra hij merkte dat haar geheugen nog steeds niet terug was.

Op het prikbord achter haar hingen al tientallen beterschapskaarten, onder andere van haar teamgenoten. Een paar van hen waren ook al even langs geweest.

'Ik ga toch niet doodleuk Oud & Nieuw staan vieren terwijl jij hier in je eentje ligt,' reageerde Viktor. 'Ik meen het hoor Lootje, ik blijf hier.'

'Mijn ouders zijn hier toch,' herinnerde Louise hem eraan. 'Kom op, jij zit hier al bijna twee weken aan één stuk.'

'Nou en?,' Viktor haalde zijn schouders op. 'Vanaf nu ga ik nooit meet bij je weg Lo, wen er maar aan.'

Louise zuchtte maar moest daarna wel lachen.

Hun onderonsje werd verstoord toen er op de openstaande deur geklopt werd.

'Goedemorgen Louise!,' zei John vrolijk. John was de fysiotherapeut en kwam nu al drie dagen bij haar langs. Langzaam aan moest ze haar lichaam weer gaan bewegen en belasten.

'Goedemorgen John,' zei Louise vrolijk.

Viktor mompelde alleen iets. Hij kon het niet hebben dat John een belachelijk goed uitziende dertiger was waar elke vrouwelijke patiënt wel van zou dromen. Daarnaast moest hij ook nog eens vaak Louise's armen of benen vastpakken om haar te helpen bij haar oefeningen.

'We gaan lopen vandaag Louise!,' zei John.

Oja, en misschien was Viktor een beetje argwanend omdat hij al die tijd geen idee had wat hij zei, aangezien hij geen Zweeds kon.

'Echt?,' Louise keek hem ongelovig aan.

John pakte het looprek erbij en zette die naast het bed.

Louise ging met vee moeite overeind zitten, met de benen aan de rand van het bed. Dat kon ze nu sinds gisteren.

Oke, als je merkt dat het nog niet gaat, dan moet je gelijk stoppen,' vertelde John.

Louise knikte, maar begon fanatiek. Ze zette haar voeten op de grond en haar handen klemde ze om het looprek voor haar. Met al haar kracht probeerde ze haar lichaam omhoog te krijgen, wat uiteindelijk ook lukte.

John wilde haar helpen, maar Viktor was sneller en had nu zijn armen om haar middel.

'Netjes!,' vond John.

'Lukt het?,' vroeg Viktor bezorgd.

'Ja,' knikte Louise. 'Laat me eens los.'

Viktor liet haar gelijk los en keek toe.

Louise zette langzaam het looprek wat vooruit en stapte naar voren. Zo liep ze een paar passen, tot vooral haar armen te moe waren.

'Wat goed Louise!,' zei John. 'Dit mag je drie keer per dag even doen, wel alleen als er iemand bij je is om je zo nodig te helpen.'