Hartendief

Hoofdstuk 6

Nog net op tijd voor vandaag! Allemaal alvast een hele fijne jaarwisseling! xx

Hoofdstuk 6

'Well, I'm not being honest, I'll pretend that you were just some lover,',– Love Is A Laserquest, Arctic Monkeys

________________________________________

'Ik ben zo blij voor je,' Viktor gaf haar een dikke knuffel. 'En trots op je.'

'Ik kan het echt bijna niet geloven,' Louise merkte dat er een traan uit haar ooghoek ontsnapte. Het was blijdschap, maar toch ook het resultaat van alle zorgen die nu al in haar hoofd rondcirkelden. Lars was pas net weg en nu begon het al langzaam in te zinken.

Viktor's plannetje zou op deze manier nooit gaan slagen. Het was óf Viktor of haar voetbalcarrière. Hoe kon ze een relatie met hem hebben als hij in Nederland en zij in Zweden woonde? Zeker als ze allebei vastzaten aan verschillende trainingsschema's en wedstrijddagen.

'Nee Lootje, zo makkelijk kom je niet van me af,' zei Viktor toen hij merkte dat ze zachtjes huilde. 'Het komt wel goed, we vinden wel een manier om het te laten werken.'

Louise geloofde er niets van, maar hield wijselijk haar mond. Viktor zou over een half uurtje vertrekken en ze wilde voor nu gewoon even genieten van hun laatste minuten samen.

-

'Magnus zei dat jij groot nieuws had!,' Sara sprong meteen dolenthousiast op haar af. Gelijk schoot er een pijnsteek recht door Louise's hart. Hoe ging ze ooit leren leven met dit schuldgevoel?

'Ik ga in Zweden voetballen,' zei Louise met een glimlach. 'Kopparbergs / Göteborg FC.'

'Echt? En daar krijg je gewoon voor betaald en zo?,' Sara's mond viel open.

'Behoorlijk,' gniffelde Louise. Lars had haar al een kleine indicatie gegeven van wat ze kon verwachten, en aangegeven dat het ruim voldoende zou zijn om van te leven.

'Ik ben zo blij voor je!,' Sara sloeg haar armen om haar heen. 'Al vind ik het wel echt fucked up dat jij nu ook emigreert.'

'Gotheburg is niet heel ver weg.'

'Kom je Sara?,' Viktor, die nu bij de auto stond, hield de deur voor haar open. Zijn ouders en broer zaten al in de auto te wachten. Ondertussen rilde Louise van de kou, het had duidelijk alweer gevroren vannacht. De ramen van de auto waren nog beslagen van het dauw.

'Ja ik kom eraan!,' riep Sara. 'Nou Lo, ik zie je morgen!'

'Ja tot morgen,' knikte Louise. Sara liet haar nu los en ging achterin de auto zitten. Nu stond Louise alleen voor Viktor.

'Goede reis Vikkie,' zuchtte Louise. Weer voelde ze tranen opkomen.

'Kom je snel langs?,' vroeg Viktor.

Louise knikte.

Viktor omhelsde haar en hield haar lang vast.

'Ik bel je zodra ik alleen ben, oke?,' fluisterde hij in haar oor.

'Oke,' zei Louise zachtjes.

'Doei Lo,' Viktor drukte snel een kus op haar voorhoofd en liet haar toen los. Louise keek toe hoe hij in de auto ging zitten en de deur dichtsloeg.

De motor van de auto startte, en Louise kon nog net zien dat Viktor iets tekende in de beslagen ruit. Het was een hartje. Ze glimlachte lichtjes terwijl de auto de oprit afreed.

-

Meteen toen ze thuis kwam belandde Louise weer in haar eigen voetbalsprookje. Haar ouders waren druk bezig met het regelen van de vliegtickets, het zoeken naar een appartementje en alles wat daar verder bij kwam kijken. Zoals, in haar vader's geval, het opzoeken van de criminaliteitscijfers per buurt in Gotheburg.