Hartendief

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 – 0,5 jaar terug

'If it's true you're gonna run away, tell me where, I'll meet you there,' – Fire & the Thud, Arctic Monkeys

____________________________

'Wat nou buitenspel?!,' Louise keek de grensrechter boos aan.

'Louise, mondje dicht!,' riepen teamgenoten.

Louise kookte nog steeds van woede maar draaide zich om en liep weer wat verder over het veld. De wedstrijd duurde nog maar een paar minuten en ze stonden met 3-0 voor, maar toch kon ze het niet uitstaan dat haar goal werd afgekeurd vanwege buitenspel.

Het duurde dan ook niet lang tot haar team, FC Midtjylland, de bal weer terug had veroverd.

'Ja, ja,ja!,' riep Louise terwijl ze een sprintje trok. Precies op het goede moment hield ze zich in zodat ze geen buitenspel stond. De bal werd gepasst en dus sprintte Louise weer op volle kracht verder. Tot ze zich realiseerde dat ze bal veel te hard aangespeeld werd en hij zo over de zijlijn stuiterde.

'Wat was dat voor kutpass?!,' riep Louise naar haar teamgenoot, haar armen wijd.

'Rustig Lou,' zei Emma, hun aanvoerster.

De scheidsrechter floot af en de meeste teamgenoten juichten. Louise kon niet juichen. Ze had niet lekker gespeeld en dat zat haar dwars. Snel gaf ze de tegenstanders een hand en liep toen met haar teamgenoten naar de kleedkamer.

-

Heel de week waren ze op toernooi. Er deden allerlei internationale clubs mee met hun jeugdteams, zowel jongens als meisjes. Samen met de jongens van hun club zaten ze aan één lange tafel in de eetzaal.

'Hey Wipneus,' Louise keek op. Er was maar één persoon die haar wipneus noemde en dat was haar beste vriend Viktor. Als sinds ze samen nog bij de F-jes speelden waren ze beste vrienden en hadden ze allebei maar één droom: prof voetballer worden.

'Hoi Vikkie,' Louise kneep haar ogen even dicht toen Viktor het weer eens nodig vond met zijn wijsvinger op het puntje van haar neus te drukken. Ze had inderdaad een wipneus, en dat vond ze al vreselijk genoeg. Viktor was dan ook de enige die er een opmerking over mocht maken.

'Je haar is echt vreselijk zo,' zei Louise toen ze hem eens even goed aankeek. Viktor's blonde lokken vielen nu bijna tot op zijn schouders. Hij leek wel een woeste Viking.

'Dat is omdat ik anders de vrouwen van me af moet slaan,' reageerde Viktor.

Louise schoot in de lach. 'Yeah right.'

-

Louise had in de bus op weg terug naar Herning heel de weg met haar koptelefoon opgezeten terwijl haar teamgenoten druk zaten te praten. Zelf had ze daar niet zo veel behoefte aan nu. Het was een zwaar toernooi geweest en ze wist zeker dat ze hierna wel een week zou kunnen slapen.

But if it's true you're gonna run away

Tell me where, I'll meet you there

De Arctic Monkeys hielden haar nog een beetje wakker, ook al vielen haar oogleden al half dicht. Pas toen ze twee uur later aankwamen bij de club opende Louise weer haar ogen. En dat kwam vooral doordat Gitte haar aantikte.

'Kom Louise, we zijn er.'

'Jo,' Louise zette haar koptelefoon af en liep de bus uit. Uit de klep pakte ze al snel de tas met haar nummer 8 erop. Al snel zag ze Viktor staan, de bus van de jongens was blijkbaar al eerder gearriveerd.

'Is Magnus er nog niet?'

'Zie jij hem ergens?,' vroeg Viktor bijdehand. Zijn oudere broer Magnus zou hen ophalen, maar zoals altijd was hij weer eens te laat.