Bu akşam teyzemle otururken biraz annem hakkında konuştuk. Fark ettim de annemin hiç bir çocukluk hatırasını bilmiyorum. Aslında benim annemle olan anılarımda çok az... Onun çocukluk anılarını bilmemem çok normal geliyor o yüzden. Çünkü onunla hiç oturup çocukluğunu konuşamadık.
Hep teyzemlerin anlattığı şeylerle annemi tanıyorum. İnsanın annesini başkalarının yorumlarına ve resimlerle tanıması çok garip... Gözünden sakındığı çocuğusun ama bunu başkaları anlatıyor sana tek hatırladığın onun sıcacık gülümsemesi, sımsıkı sarılması ve kızdığında her anne gibi terlikle seni cezalandırması sonra kıyamayıp sarılıp öpmesi oluyor.
Keşke yanımda olsaydı da onu ben kendim tanısaydım... Bana her konuda karışsaydı onunla orta noktayı bulmak için uğraşsaydım... Onun çocukluğunu onun ağzından dinleyebilseydim... O sıcacık gülümsemesiyle beni sımsıkı sarılsa bana bende anne ben artık senin ufak çocuğun değilim dediğim zaman daha da sıkı sarılsa keşke bana...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN ANNEMİ ÖZLEDİM...
Non-FictionHiç annesizliğin hayalini kurdunuz mu? Onun yanınız da olmadığını düşündünüz mü? Hayatınız da en değerli insanı kaybetme korkusunu hiç düşünmediğiniz ya da düşünmek istemediğiniz biridir anneniz...
