Şu sıralar anneme o kadar çok ihtiyacım var ki dizine yatıp o benim saçlarımı okşarken ben de o sıra da onunla konuşmaya... Ona artık oğlunun öğretmen olduğunu yüzüne söylemeyi o kadar çok isterdim ki gözlerinin mutluluktan dolduğunu sonra bana sıkı sıkı sarılmasını sadece hayal edebiliyorum. Ona artık bir yerlere gelmeye başladığımı söylemek, hissettirmek, hediyeler almak onun da o güzel gülümsemesiyle güller açan yüzünü benden esirgemeyişini o kadar çok isterdim ki...
''Anne ben biraz şüpheliyim öğretmenlik yapabilecek miyim?'' dediğim zaman bana: ''Ben sana güveniyorum sen bu işin üstesinden gelirsin oğlum.'' diyerek beni cesaretlendirmesine... Bu hayatta en kötü yalnızlık etrafında insan olmasına rağmen yalnız olduğunu hissetmesi olayıymış. Burada olsaydı da bu hissiyata hiç kapılmasaydım. Kim gel yerini dolduramaz bir boşluk bıraktı. Onun eksikliğini her an hissetmek beni yalnızlığa istemsizce yavaş yavaş alışmaya zorladı.
Onunla o kadar çok isteyeceğim şeyler vardı ki isteyemeden gitti bu Dünya'dan... Şimdi sadece hayallerimi başkaları yaparken onların mutluluğunu izleyerek bende mutlu olmaya çalışıyorum . Pek kolay olmasa da bu duruma da zamanla alıştım sanırım. Şuan onun yanımda olmasını o kadar çok isterdim ki...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN ANNEMİ ÖZLEDİM...
Non-FictionHiç annesizliğin hayalini kurdunuz mu? Onun yanınız da olmadığını düşündünüz mü? Hayatınız da en değerli insanı kaybetme korkusunu hiç düşünmediğiniz ya da düşünmek istemediğiniz biridir anneniz...
