Ben ufakken yanımda annesiyle sarılıp el ele gezen çocukları veya arkadaşlarımı görünce onları kıskanır hatta bazen avazım çıktığı kadar bağırmak isterdim. Onlardan soğuma derecesine geldiğim zamanlar oldu. Fakat bunu onlara belli etmezdim. Çünkü onların bir suçu yoktu. Biraz dikkat edebilirlerdi ama sevgi o kadar masum bir şey ki onu belli etmemek elde değil. Hem şöyle diye bilirimdim belki kendime '' Ya bu son sarılışlarıysa...''. İlerleyen yıllarda bu duygumu köreltmeyi başarmıştım.
Bazen öyle bir duruma geliyorum ki annemin resimlerine bakamaz oluyordum. Onlara baktığımda kendimi bu Dünya'dan soyutluyordum. Sadece onunla konuşuyordum oda beni gülümseyerek dinliyordu. Bazen de uzun zaman resimler aklıma bile gelmiyordu. Sanırım daha çok özlememek için olabilirdi.
Büyüdükçe hoşlandığım insanları anneme benzetir oldum. Kime baksam annemle olan bir benzerliklerini aradım her zaman onlardan annem kadar iyi davranmalarını bekledim. Bazen teyzemlere söylediğimde o kişide onlarda bir iz buldular. Fakat bunun büyük bir sorun olduğunu fark ettim. Hoşlandığım kişileri kendi özelliklerinden dolayı sevmem gerektiğinin farkına vardım. Biraz zorlandım bunu yaparken ama sonunda başardım.
Şimdi annemle yüzleşme şansım olsaydı eğer ona ne anlatırdım. Açıkçası bunu fazla düşünmedim ama ondan ilk olarak özür dilerdim. Onu başkalarında aradığım için onu birilerine benzetmeye çalıştığım için... Birazda ona şuan ki benden bahsederdim diye düşünüyorum. Çevremdeki güzel dostlarımdan, onun gibi herkese elimden geldiğince yardım etmeye çalıştığımdan, yaptığım işlerde elimden gelenin en iyisi yapmaya çalıştığımdan ama en önemlisi aslında ona en çok benzeyenin ben olduğumdan bahsederdim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN ANNEMİ ÖZLEDİM...
Non-FictionHiç annesizliğin hayalini kurdunuz mu? Onun yanınız da olmadığını düşündünüz mü? Hayatınız da en değerli insanı kaybetme korkusunu hiç düşünmediğiniz ya da düşünmek istemediğiniz biridir anneniz...
