Korkuyorum cok korkuyorum. Alti yasinda bir kizin ailesinden ayrilip bambaska yabanci bir hayata karanlik bir odaya merhaba demesinden daha da cok korkuyorum. Uyuyamiyorum cunku biliyorum annemde babamda uyuyamiyor. Biliyorum uyuyamazlar cunku. Annem benden iyi geceler opucugu almadan asla uyuyamaz annem uyusa babam uyuyamaz babam uyusa kardesim uyuyamaz...
Sabah oldu ve kapinin acilmasiyla hemen uyuyor numarasi yapmaya basladim. Amcam geldi bir sey soyledi bana ne soyledigi benim umrumda bile degil tek umrumda olan gelip bana sarilsin babam gibi opsun diye beklerken kapinin birden kapanmasiydi.Her seye ragmen ben yinede kendimi kucuk kucuk avutuyordum. Acaba benim korkudan uyuyadigim gece kac yaşıtım heyecandan uyuyamadi. Bu sabah boyle olmamaliydi. Ama boyle...
Boyumun yetmedigi aynaya bakarak agliyordum cunku biliyordum ki suan yetmeyen boyum bir gun yetecek ce bu da benim bu hayataa mahkum oldugum anlamina geliyordu. Hep umut edeceksin , umutlarinla buyuyeceksin umutlarinin bosa cikmasiyla baska umutlara kapilacaksin ve her seferinde olmadiginda umutlarindan vazgeceksin diyip ciktim.
